LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 12/09/2006 - 17:35


Canto VI

61
«Maçcalhában ls cabalhos, bien scumando,
Ls frenos d’ouro, cun faroç sumbrante;
L Sol staba nas armas relhumbrando,
Cumo an cristal ou rígido diamante;
Mas bei-se bien, an un i noutro bando,
Zacamarada lhuita, que s’aguante,
De ls onze contra ls doze; i to la gente
Ampeça-se a albrotar nun derrepente.
62
«Bírun todos l rostro adonde habie
La rezon percipal de l rebolhiço:
Nesto entra un cavalheiro, que traie
Armas, cabalho, pa l mesmo serbiço;
Al Rei i damas fala i apuis benie
Pa ls onze, que le cháman l Magriço;
Cumo amigos abraça ls cumpanheiros,
Nun le falta, an peligros tan certeiros.
63
«La dama, quando oubiu que este era aquel
Que habie de defender sou nome i fama,
Lhougo se biste an animal de Hele,
Que giente bruta mais que bertude ama.
La corneta l sonido dá i cun el
Pon ls guerreiros a arder cun fuorte chama;
Pícan cun sporas, sóltan bien las redes,
Abáixan lhanças, fuogo an tierra bedes;
64
«Bruído de ls cabalhos, que sbolaixa,
L suolo por ambaixo pon tembrando;
L coraçon ne l peito mal s’ancaixa
De quien ls mira, yá teme s’albrotando.
Un de l cabalho bola, nun abaixa;
Geme outro cul cabalho se chimpando;
Un burmelhas las armas pon als cachos;
Outro ls quadriles fire culs penachos.
65
«Algun eilhi achou la própia muorte
I un anterbalo fizo de sue bida;
Cabalhos sien sou duonho cuorren fuorte
I duonhos sien cabalho de fugida.
Cai la sobérbia Anglesa, yá sien suorte,
Uns la raia de l córrio yá salida.
Ls que tórnan de spada a la batalha
Mais áchan do que arnés ou scudo i malha.
Traduçon de Fracisco Niebro