class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164905 node-type-noticia">

            

La romarie

Ter, 14/11/2006 - 15:16


Inda faltában dous meses pa la romarie de l Naso, mas Afonso yá nun pensaba noutra cousa i ampeçaba a fazer las cuontas para esse die. Nun era el solo, toda l’aldé se iba purparando pa la grande romarie.

L porblema, éran las bacas, mas Afonso yá habie resolbido todo. Eirien pa las Sarrazedas, zgalharie-le l freixo mais grande que habie ne l cerrado. Çpuis, l pai a la tardica iba-las a buscar, i pronto, el anton ficaba cun todo l tiempo para pedir namoro a Angrácia, ne l bailo ou quando beníssen todos a la nuite para casa.
L tiempo ye que nun passaba, i anton la última sumana parecie que tenie mais de dieç dies. Na nuite de biespera anté drumiu mal, bien cerraba ls uolhos, mas l suonho peç que nun moraba puli. L die amanheciu sin nubres i, lhougo pula purmanhana, ala a zgalhar, para todo quedar pronto.
Carregada la burra cun la merenda i las balancias, era tiempo de mos poner-mos a camino, anté porque yá muitos habien ido.
Era berdadeiramente guapa aqueilha missa i porcisson. Tanta giente que se alguien quejisse cuntá-la nun era capaç. L sol yá abaixaba quando mos sentemos a la selombra dun carbalho pa la merenda merecida. Nun tardou que ua de las bandas de musica ponisse no aire toda la animaçon dun die de fiesta. L bailo ampeçaba a formar-se i depriessa agarrou fuorça. Cumo Angrácia inda nun staba puli, Afonso fui-se a gastar ls cinco malreis que l pai le houbira dado, i se habie muita cousa adonde gastar l denheiro! Ua laranjada ye que benie mesmo a calhar, anté porque yá habie sede. Nun se demorou muito porque l quel querie era beilar cun Angrácia, que l restro lhougo se arranjarie. I assi fui, Afonso pediu-le lhougo a Angrácia para beilar. Beilórun uns dous ou trés bailos i la lhéngua de Afonso nun se sultaba. Querie-le pedir namoro mas anton las palabras ficában-le presas ne l goto. Yá la nuite iba por ende arriba, ampeçában ls purparatibos pa l fuogo preso i ende Afonso tubo que tomar ua resoluçon. I nun derrepente dixo-le:
- Á Angrácia, quieres namorar cumigo?
Angrácia yá çcunfiaba d’algo, mas l que Afonso nun sabie, era que outro rapaç yá le habie pedido namoro. Ficou tan anraibado que l restro de la nuite todo le corriu mal, porque Angrácia le habie dezido que iba a pensar. Afonso cuidaba que el era l eileito, peç que ua beç, yá habie oulhado para eilha dua forma que dezie todo.
Nun derrepente l fuogo preso ampeçou a stralhar i a botar chiçpas pa todos ls lhados. Apareciu Nuossa Senhora de l Naso, toda eilha a las buoltas a chiçpar i cun ua corona na cabeça. Mas Afonso staba cul pensamiento an Angrácia i anté le parciu que l fuogo desse anho nun era tan guapo cumo l de l anho passado.
La nuite, essa yá iba lharga i nun tardarie que l pai de Angrácia la benisse a buscar, para se íren ambora, i el quedaba naqueilha andecison toda.
Na çpedida el mirou-la i pareciu-le ber un brilho ne l uolhos deilha. Habie balido la pena. L Naso tornaba a ser l que siempre fura.
Válter Deusdado