LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 06/12/2005 - 16:59


CANTO IV

71
«De l’auga le parece que salien,
Par’el ls lhargos passos anclinando,
Dous homes, que mui bielhos parecien,
De calantriç duro, anque benerando.
De las puntas de l pelo le caien
Pingas, que l cuorpo todo ban banhando;
La piel, quelor bacenta i atenegrada;
La barba, por fazer toda eiriçada.
72
«De ambos a dous la tiesta coronada
Ramos nun conhecidos i yerba habie.
Un deilhes stá cun cara mui cansada,
Cumo quien de mais loinge eilhi benie;
I assi l’auga, cun sue fuorça altarada,
Parece doutra parte le benie,
Tal cumo Alfeu de Arcádia an Siracusa
Bai a saber d’abraços de Aretusa.
73
«Este, que era l mais sério na pessona,
Pa l Rei de loinge an fala boziada:
– «Á tu, an que a tous reinos i corona
Grande parte de l mundo stá guardada,
Nós, an que nuossa fama tanto sona,
Que l’ampostura nunca fui drobada,
T’abisamos, ye tempo que yá mandes
A recebir de nós pagas mui grandes.
74
«You sou l eilustre Ganges, que na tierra
Celhestre tengo l brício berdadeiro;
Este ye l Indo, Rei que, nesta sierra
Que bés, l manadeiro ten purmeiro.
Si bamos a custar-te dura guerra;
Mas, bien que zirres tu, por redadeiro,
Cun nun bistas bitórias serás cheno
I a quanta giente bés ponerás freno.»
75
«Nun dixo mais l Riu eilustre i santo,
Mas dambos zaparécen nun momiento.
Çperta Manuol cun nuobo i fuorte spanto
I grande altaraçon de pensamiento.
Nesto Febo stendiu l claro manto
Pul mundo scurecido i sonheirento;
Anclariou tenhindo l cielo an q’lores
Dun sbranquenhado rosa i roixas flores.
Traduçon de Fracisco Niebro