Las zgrácias bénen a sou tiempo

PUB.

Ter, 13/12/2005 - 17:19


Anton siempre bás a la machorra?, preguntou la mai, scundendo l antresse de la pregunta. Anque sabisse qual iba a ser la repuosta, tenie ua pequeinha sprança que l filho zistisse daquelha eideia.

La machorra, cumo era coincida, nun era mais que ua fiesta feita puls rapazes sulteiros, adonde podien antrar aqueilhes que fazíssen catorze anhos nessa era. Era a modo ua eimancipaçon, cumo que para çtrinçar la passaige de la puberdade a la mocidade cumo puli se dezie. Fazie-se ne l eimbirno, tiempo an que habie pouco que fazer. Mataba-se ua ou dues cabeças de ganado, quaije siempre ua oubeilha ou ua cabra que éran amanhadas por todos i serbidas cun muito bino a la mistura, até altas horas de la nuite. Eili nun antrában moças, que aqueilha era ua muostra de fuorça i andependéncia.
Pa la tie Maria Ruiva, la ida de l filho Albertino a la machorra, deixaba-la an subressalto. Un die haberie de ser, tentaba eilha cumbencir-se. Mas serie melhor que fusse nun ambiente menos brabo. Quien sabe se aquel segredo nun ye coincido de alguien?, I era esso, que le tiraba l suonho. Assi dun modo que l filho nun disse por eilha, buscou modo de que nun fusse a la machorra, anque antandira bien que podie ser un scalon na sue afirmaçon. Ne l ampercípio habie rezado muito para que se fazira l milagre. Quando naciu, biu lhougo la falha de Albertino, un pimpin mui pequeinho, que ateimaba an nun acumpanhar l crecimiento de l nino. Ls anhos íban passando i l pimpin parecie cada beç mais pequeinho.
Ls dous guardórun a siete chabes l segredo. L pai, home de poucas falas, fizo de cuonta que nun sabie de nada i quando la mulhier le precurou algua respusta, falando cul home, la casa iba-se zbarrulhando. L sufrimiento calhado, iba-se trasformando an angústia cul l passar de als anhos. Por toda la nuite nun acunhou uolho, cuntou todas las horas. Só pula purmanhana se deixou drumir un ratico, mais fui lhougo sacudida quando biu Albertino znudo, delantre de todos ls rapazes numa risada giral. Solo tornou a resfolegar quando arreparou que staba a sunhar. Lhebantou-se i fui-se al quarto de Albertino que cuntinaba cun la porta abierta, seinha de que inda nun habie tornado. Un calafriu atrabessou-le l cuorpo. Bestiu-se a la priessa i fuise a casa de la bezina Alda para saber se l sou rapaç ya habie tornado. Si, yá bieno, arrespundiu la bezina, mas yá era bien tarde. Ajuntou las fuorças i apressiou l passo. Isto yá muito tiempo que eilha tenie miedo. A meia manhana toda l´aldé andaba a saber de Albertino por todo l lhado. Alguns de ls moços, que habien stado na machorra, dezien que el habie ido para casa, mas que salira el solo a fugir. Parece que acunteciu algua cousa, crecien las cumbersas curtas i anterrumpidas.
La mai, depuis de todo haber sido mirado i remirado dixo: Ide al poço de la nória. Apuis fui-se a casa nua fugida a buscar un lhençol para scunder, inda apuis de muorto, la falha de l filho.

Válter Deusdado