L zorro

PUB.

Ter, 31/10/2006 - 16:06


Un assobiote era l sinal. Gonçalo corrie lhougo pa l sítio aquestumado, atrás de l’uolmo. Daba pena aqueilha eimage. Eili staba Manuel Sebes, home de trinta anhos, sulteiro, pai de Gonçalo, de siete.

Gonçalo era zorro, nacido de mai sulteira. Nesse lhugar pequeinho i probe, probe era tamien l bibir de las sues gientes. Na scuola purmária, Gonçalo era coincido por zorro, cousa que el nun antendie i, naqueilha eidade, parecie-le normal l nome que ls outros le chamában.
Manuel Sebes, sabendo que era pai de Gonçalo, quier dar ua ajuda al pan comer de l garoto, mas de modo ambergonhado. La mai, tamien filha de naide, nun ten lhamúrias. Rebuolbe la bida cul trabalho an casas que percísan de ajuda a apanhar las patatas, nas sementeiras i percipalmente ne l Berano. Todo este sfuorço por duns cachos de pan i pouco mais. Gerbásia ye ua mulhier sin sprança, loinge de todos, quaije maldita, que tubo un “filho de la bergonha”.
Manuel Sebes ten miedo de ser puosto de lhado puls outros. Busca modo de nun s’achar cun Gerbásia i sconde Gonçalo atrás dun uolmo anquanto le antrega un rescanho de pan.
Las palabras son scassas.
- Toma!... ye pra ti, nun l dés a naide.
- Solo a mie mai, arresponde l garoto.
Manuel Sebes nun diç nada, duole-le la palabra mai, dezida pul garoto, a quien nunca chamou filho. Gonçalo acaba la 4ª classe i lhougo se bai de pastor dun grande ganado. Recibe an pagas un quemido scasso i roupa bielha. Eiqui las canhonas nun le cháman zorro, palabra que al redadeiro anho de scuola yá l ancomodaba, i tenie un amigo, l perro.
Quando benie a l’aldé, siempre yá cun de nuite, nunca ancuntraba a naide. Passados ls purmeiros meses loinje de las pessonas, Gonçalo sentie-se triste i solo, sien tener cun quien falar. Gustaba de demudar de bida, mas nun ten para adonde ir, nien denheiro. Esta eideia de demudar bai crecendo nel. Sabe que nada le puode pedir a la mai, porque nada ten para le dar. L pai, zde que se tornara pastor, deixou de l ber porque sabie que pan nun le faltarie.
Un die Gonçalo antrou an casa mui choroso.
- Que tenes, á Gonçalo?, pregunta la boç delorida de la mai.
Gonçalo, cuntou-le todo a la mai, dezindo-le que nun querie tornar pa l ganado.
- You dou-te l denheiro pa la biage. Mas par adonde bás? I l que bás a fazer?
- Bou pa l Porto ou pa Lisboa a trabalhar. Eili há de haber trabalho. You sou fuorte i arranjarei algua cousa.
La mai, sentie que nun l debie cuntreriar, mas si ajudá-lo a ancuntrar l sou camino, que tenerie que ser loinge de las canhonas.
- You nun habie de aceitar l denheiro, á mai.
- Aceita, que you lhougo arranjo mais alguun.
- Solo aceito se fur amprestado.
- Stá bien... stá bien,... acenhou la mai cun la cabeça.
Gonçalo arrumou la pouca roupa que tenie nua fardela i çpediu-se de la mai, para agarrar l camboio pa l Porto. Na purmeira nuite arranjou un sítio probe para drumir i ne l die adelantre, bien cedo, fui a saber de trabalho nua placa dua obra que pedie serbientes. L ancarregado oulhou para el çcunfiado, cumo s’el algua beç le tubisse feito algun mal. Nun gostou de la cara que le fizo, mas alhá le arrespundiu a las preguntas.
- Puodes benir manhana, arrematou l ancarregado.
Aquilho ye que era trabalho. Dieç horas sin çcansar, mal quemido i botando sudor por todo l lhado. Al fin de l purmeiro més de trabalho arrecebiu ua magra paga, que l oubrigaba a comer i a drumir mal. Todo era mui stranho para Gonçalo, que tubo que daprender a la priessa l sou nuobo modo de bida na grande cidade. A la nuite iba a trabalhar nun restaurante barato, una maneira de ajuntar mais algun denheiro, i quedar algo mais amparado. Fui ende que coinciu Marília, que cumo el trabalhaba eili, uas bezes na cozina outras bezes na lhimpeza. L sou passado era eigual al de Gonçalo. L çtino, ou la necessidade de subrebibéncia, ajuntava eili dues almas deloridas i zassossegadas. Marília nacira nun bairro probe, que nien ne l nome amentaba. L pai nunca l coincira, la scuola quedara pra trás, zde ls nuobe anhos que trataba de ls armanos i fazie recados. Habie passado por todas las pribaçones, mas agora, juntamente cun ua amiga, bibie nun quarto alugado i fazie tencion de tornar a la scuola. Als poucos tornórun-se amigos partilhando l presente quemun i custruindo suonhos feturos.
L grande suonho de Gonçalo era bolber a la sue tierra, nun dezirei rico, mas de cabeça dreita adonde la palabra “zorro” nun cabisse. Marília era buona rapaza, sabie-lo Gonçalo, mas quando le dezisse que el era “zorro” se calha iba a deixá-lo.
Gonçalo, un die quando la relaçon le pareciu mais fuorte, scolhiu las palabras que menos magoarie Marília, pa le dezir quel era zorro. Marília nun antendiu a la purmeira. Zorro, para eilha, querie dezir outra cousa ou nun querie dezir nada. Gonçalo sclareciu la situaçon, cun la cara burmeilha de acanhado i la boç un pouco roufeinha. Marília riu-se, cun ua risa tan lharga i guapo que Gonçalo aporbeitou para arrematar. Agora yá sabes l miu segredo.
Sós un tuntico Gonçalo, esso nun ten amportáncia. You tamien, soube agora que sou zorra, porque mie mai, tamien nun se casou. Essa nuite drumírun juntos pula purmeira beç i treminórun l die de la boda.
Válter Deusdado