LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 14/06/2005 - 16:13


CANTO III

108
«Ne l meio, antre todos, alhá iba,
De sue seinha Rial acumpanhado,
L mui baliente Fonso, que porriba
De todos lhieba l peito alhebantado,
Dá fuorça sue perséncia i nel se striba
Qualquiera coraçon amedrancado.
Assi bai pula tierra castelhana,
Cun sue Rainha i del filha galana.
109
«Juntos ls dous Fonsos, finalmente
Ne ls campos de Tarifa s’ancuntrában
Cul juntouro daqueilha ciega giente,
Para quien campo i monte nun chegában.
Até l sprito mais dino i mais baliente,
Todos de miedo eilhi bien çcunfiában,
Anquanto nun conheça i claro beia
Que cul braço de ls sous Cristo peleia.
110
«Stan-se de Agar ls nietos quaije rindo
De l crestiano poder, deble i terreno,
Las tierras cumo sues yá repartindo,
De bíespera l eisército Agareno,
Que, cun títalo falso, bai oupindo
L curricado nome Sarraceno.
Assi tamiem, mas sin rezon algue,
La nobre tierra alhena cháman sue.
111
«Cumo l nembrudo i bárbelo Gigante,
Pul Rei Saul, deberas mui temido,
Bendo l Pastor zarmado star delantre,
Solo a poder de piedras defendido,
Cun palabras sobérbias, manigante,
Çprézia l andeble moço mal bestido,
Que, al zunzinar la funga, lo zanganha
(Bien puode mais la Fé que fuorça i manha!)
112
«Assi l manhoso Mouro tamien çprézia
L crestiano poder, i nun antende
Las ajudas de l’alta Fortaleza
Que até l Einferno als pies deilha se stende.
Cun eilha l Castelhano, i delgeireza,
De Marrocos l Rei fire i oufende;
L Pertués, que abalua todo an nada,
Yá mete miedo al Reino de Granada.
Traduçon de Fracisco Niebro