LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 17/05/2005 - 16:46


CANTO III

88
«Mas la fermosa armada, que benira
Acontra l aire até aqueilha parte,
Çáncio na faroç guerra el quejira
Ajudar, que an serbício bai de Marte.
Assi cumo a sou pai le açucedira
Al cunquistar Lisboua, cun grande arte
Pul Germano ajudado, Silves dina
Toma i sou morador çtrui i adomina.
89
«I se tanto troféu de l Mahometa
Cun tal glória alcançou, tamien al fuorte
Lhionés nun cunsinte de star quieta
La tierra, ousada als casos que dan muorte,
Até que ne l cachaço l jugo meta
De la sobérbia Tui, que mesma suorte
A bilas sues bezinas biu tener,
Que tu, á Sáncio, houmildes fazes ser.
90
«Mas, antre tanta glória fui lhebado
Pula temible muorte, queda hardeiro
Un filho sou, de todos mui stimado,
Que fui segundo Fonso i Rei terceiro.
Ne l tiempo deste, als Mouros fui tomado
Alcáçare de l Sal, por redadeiro;
Porque datrás ls Mouros lo tomórun,
Mas agora bien caro lo pagórun.
91
«Muorto apuis Fonso, al trono anton chubiu
Çáncio segundo, manso i mui çcuidado;
Que tanto por sous çcuidos se metiu
Que de outro l que mandaba era mandado.
De gobernar l Reino, outro l pediu,
Por bias de ls amigos fui zardado,
Pus, cumo sous cunseilhos solo oubie,
An todos ls sous bícios cunsentie.
92
«Nun era Çáncio, nó, home zounesto
Cumo Nero, que un moço el tenie
Por sue mulhier i, apuis, hourrendo ancesto
Cun sue mai Agripina cometie;
Nin tan crudo pa l pobo ou tan cabresto
Que queimasse la tierra onde bibie;
Nin tan ruin cumo fui Heiliogabalo,
Nin reles cumo l Rei Sardanapalo.
Traduçon de Fracisco Niebro