Un nunca staba çcansado

PUB.

Ter, 09/05/2006 - 15:49


Aqueilha casa de piedra por fuora i cun dous pisos lhembra-le l tiempo antes de haber nacido. A l’antrada ua porta de madeira, tenhida a castanho. L piso de l suolo era an tierra, l cheiro fresco de l berano i l húmado de l ambierno antranhaba-se nas narizes.

Ua cozina cun lhastra para mantener la calor i l murilho adonde se fazie l lhume i l quemido. Un scanho i ua mesica pequeinha que serbie para poner la trabiessa donde todos çpenhicában cul mesmo garfo i cun l carolo a serbir de bandeja para aparar ls cachicos que poderien caier antre la trabiessa i la boca, era la sola mobilha que la cozina tenie. Ne l piso de l suolo inda quedaba un pequeinho quarto, sin puorta i forrado a jornales bielhos i sacos de farelos, que siempre quedaba un pouco mais caliente. Uas scaleiras de traba dában pa l sobrado. La lhuç antraba pula única jinela i era un bun sítio para poner patatas i outras cousicas que algua bezina podie oufrecer quando benie de la huorta. Era l sítio adonde la tie poderie remendar uas meias ou coser uas calças i fazer un cachico na renda. A las traseiras quedaba l quarto adonde, al fin de l die, çcansában l scaleto i podien sonhar cun melhores dies.
Habien-se mudado para aqueilha tierra i para aqueilha casa uns dies atrás, inda que cuntrafeito, fazendo-le la buntade a la tie. Coincien todo mundo, la tie era dalhá i tenien famílha i amigos. Delantre moraba ua tie que, quando la bie, le fazie cruzes.
Nesse die, ls cumpadres, padrinos de casamiento, tenien-los cumbidado a ir a sue casa i nun le podien fazer çfeita. L filho tenie por ende trés anhos i, cumo staba drumido, nun era buona eideia lhebá-lo. Resolbírun deixá-lo a drumir ne l sou quarto i essa serie la çculpa para benir mais cedo para casa. Mas íban cun l coraçon na boca, puis era l purmeiro filho i por bias del se habien mudado, puis sempre habie mais trabalho do que na sue tierra.
Las rues stában scuras cumo culo de lhobo, mas lhebában ua candeia de gaç. Quando chegórun als cumpadres, lhougo dórun la çculpa que tenien de bolber debrebe, puis l garoto tenie-se drumido i nun podien deixá-lo solico. Cumberrórun un pouquito i fúrun buendo un copico que l compadre le ouferecira, mas nun conseguie star çcansado.
– Anton buei mais un copico i ide-bos alhá. Hoije nun sodes buona cunpanha.
Mas algo le dezie que l garoto nun staba bien i nun buiu mais nada. Chegórun mui debrebe i la candeia habie-se apagado, que l gaç nun chegou para todo l camino. Antrórun an casa a las ampaldadelas. Mal abriu la puorta zbarrou-se culs pies an algo. L coraçon dou-le un salto i un calafriu stremeciu-le l cuorpo todo. Era l rapazico que staba eilhi, stendido no chano a drumir cumo se nun fura nada. Alhebanta l garoto i, apuis de ber que nun le habie passado nada, pon-lo ne ls braços de la sue tie i bai-se pa la rue. Delantre sinte un postigo a fechar-se i diç, boziando, cumo a spantar l miedo:
- Á sue bruxa de l diabo se t’agarro pongo-te un pie nua pierna i cun las dues manos sgarrancho-te cumo se fai a un palo.
Tornou para casa, mas cula eideia de que nun serie por muito tiempo que quedarie naqueilha tierra.
A. Cangueiro