Ter, 08/11/2005 - 16:07
Nunca la mai de Lucádia cerrou sue puorta a naide, probes ó perdidos, nunca le negou ua códia, ua malga de caldo als pedintes que tubíssen fame. Bestie ls ninos que porqui aparecien znudos ó sfarrapados. Neilha habie siempre ua palabrica de cunsuolo para aqueilhes que la percurában nas horas de zánimo. Mulhier cun nomeada de nun tener miedo d'apuntar l dedo a todos aqueilhes que se deixában bencir pul bício de l bino, de l jogo de las cartas, ó fémeas zancaminadoras de tius de família.
Lucádia daba aires de quien sal als sous. Tenie géstios cumo se fússen de giente crecida, era ancapaç de passar por un nino sin le fazer ua festica, de passar pulas pessonas sin le dar un saludo. Ls mais bielhos gustában destes modos i, quando eilha passaba, comentában cun agrado, "la filha de Sabel ye l retrato de la mai, ye guapo ber ua mocica tan nuoba i cun tan buonos percípios. Que l anjo de guarda la lhibre de ls pecados deste mundo.” Era cun estes agabones que to l mundo se quedaba a la sue passaige.
Lucádia a las purmanhanas, apuis de s'amanhar, daba un beiso a sue mai i botaba-se a camino de la scuola. Ende tenie que passar a la puorta duns bezinos, ua família mui probe cun muito filho. Lucádia assomaba-se al postigo, i drento solo bie la parede negra de l fumo, dues piedras i uns tiçonicos quaije siempre apagados. Ls ninos mui cagados, çcalços, cula barriga znuda naquel chano de piedras. Las sues caras nun negában las nuites de friu mal drumidas, i sfregában ls uolhos cun géstios d'einocéncia i sin culpa. Nun falában, nin percurában nada, mas quedában cuntentos culs aceinhos de Lucádia. Ninos sin quemer, que an sue casa nun habie un muordo de nada, nun habie hora para se lhabar, nin de se purparar, andában siempre culas poucas bestes que tenien, i nin jogában porque nun l sabien fazer. Ninos que habien benido al mundo sin que l mundo stubisse purparado pa ls recebir. Hoije porqui stában, parecie que naide querie saber deilhes.
Lucádia çque salie de sue casa, anté eili corrie, daba brincos, cantaba, cumo quien lhieba l coraçon cheno. Mas çpuis d'acenhar als ninos cuntinaba sou camino bagarosamente, mas yá triste i calhada. Quedaba triste, pensatible, por ber ls ninos assi tan solicos. Lhebaba algun tiempo para se recumponer, que muita beç la porsora le percuraba se staba mala. Si, eilha quedaba mala por ber aqueilhes anfelizes sin amparo.
A la tardica quando bolbie para sue casa, la purmeira cousa que fazie era ir a ber se ls ninos stában solos, nun fusse acuntecer-le algue. Iba-se a sue casa, tiraba de l queixon la fogaça, partie carolos de pan, chubiesse al sobrado adonde ls pais arrecuolhien las maçanas, metie todo na fardela i lhebaba-lo als ninos. Por ende se quedaba un cachico.
Nunca Lucádia tubo un reparo de sue mai, anté bie neilha todas estas cousas que fazie puls que mais percisában cumo ua beneracion. Acrecentaba siempre, un carolo de pan nun se nega a naide!
Faustino Antão