Suortes

PUB.

Qua, 02/11/2005 - 15:07


Cada um traie l sou foguete na mano. Fui assi que Eizequiel, Afonso i Rui fazírun la biaje apuis de habéren ido a sacar la suorte pa la tropa. Habien quedado apurados, habien passado. Esso querie dezir que stában de buona salude i era buona rezon para fazéren la fiesta. Era siempre assi todos ls anhos.

Stábamos an 1960 i ls rapazes que fazien dezanobe anhos tenien que ir pa la tropa. Aquel anho solo aqueilhes trés rapazes habien ido a la junta i tornórun cul bisto de apurados. Perdie-se ne l tiempo aquel questume, mas eilhes eili stában culs foguetes para cuntináren. Rui fui l purmeiro a chubir pa la parede i a chiçcar fuogo al foguete cul cigarro, que lhougo s’ancendiou, fizo uas rebuoltas, chubiu alhá riba i stourou cun fuorça. Rírun-se i dórun palmas todos trés. Apuis fui Eizequiel, anque l foguete solo se l’andreitou a la segunda beç i chubiu bien alto c’un grande strondo. Purparou-se Afonso de riba de la parede i cul cigarro chiçcou-le fuogo. L foguete tarda an ganhar fuorça para se soltar, bota chiçpas pa todos ls lhados i nada de chubir. Lharga-lo!, lharga-lo!, íban eilhes a dezir quando un grande strondo i muito fumo ambuolbe ls trés moços. Un grito de delor sal daqueilha nubre de fumo. Quando Eizequiel i Rui ampeçórun outra beç a ber, bírun Afonso todo ansangrado i cun la mano squierda cota. Ajudórun l cumpanheiro que staba quaije a quedar-se i lhebórun-lo al centro de salude. L que habie que fazer yá se sabie, era cortar-le un cacho de l braço.
Ua tristeza mui grande caiu sobre las suortes desse anho. Afonso nunca aceitou l que le habie passado. Poucos meses habien passado apuis de la ida de Eizequiel i de Rui pa la tropa quando arrebenta la guerra an África i lhougo ls dous fúrun mandados para Angola. Las nobidades son scassas, i solo ls parientes ban acumpanhando l que tamien eilhes çconhécen, oubindo dezir, alguien mos quier tirar l que ye nuosso.
Afonso, als poucos, bai reganhando la cunfiança i, mui reboltado, sconde l sou defeito. Ls dies cuorren mansos até que chega la mala nobidade de la muorte de Eizequiel na guerra. Nun podie ser, un rapaç tan fuorte cumo Eizequiel haber-se morrido! Dous meses apuis chega l queixon cun l cuorpo de Eizequiel. Antierro tan triste nunca puli habie habido.
Bés, Afonso, lhagrimaba la mai de Eizequiel, se l miu Eizequiel houbisse quedado sin ua mano i stubisse bibo... Afonso nun le dixo nada, mas agora tenie que aguantar delores, pus era mui amigo de Eizequiel. Marta, armana de Eizequiel, bie an Afonso um meio armano i, als poucos, sin dar por eilha, ganha un sentimiento mui fuorte por Afonso, sin saber bien se serie solo por el haber sido amigo de l armano muorto se por outra rezon.
Nesse antretimepo Rui torna de la tropa, mas nin parece el mesmo. L rapaç, bien eiducado i assossegadico, ben agora un home amargo i até brabo. Ls pais çcúlpan-lo dezindo que la guerra le dou cuonta de l filho. A Rui habien-le dezido para çfender la Pátria. Ne l ampercípio isso pareciu-lhe ua cousa buona, mas apuis de caier na purmeira amboscada, adonde alguns de ls sous amigos se morrírun i outros quedórun cun piernas i braços partidos, nunca mais drumiu bien. Lhebantaba-se muita beç alborotado cun la lhembráncia de l’agonie de ls sous camaradas. Las lhágrimas corrírun-le muitos meses até se le secáren para siempre. Reboltou-se na tropa i isso custou-le outros sacrafícios, sendo puosto de lhado. Inda pensou an matar-se, mas nessa altura ya le habien tirado la arma. Era oulhado cun çcunfiança percipalmente puls xefes, dezindo que se tornara peligrosso. Habie perdido l gusto por todo, i yá nin gustaba del mesmo.
Un die ancuntrou-se por acauso, ne l termo, cun Afonso. Na purmeira atirou-se al amigo doutros tiempos. Afonso quedou calhado i aquel siléncio deixou a Rui mui alborotado, que nun repente se bota a chorar cumo un garotico, assustando Afonso. Este achegou-se an pie del i pegou-le na mano sudada i a tembrar. Lhebou algun tiempo para Rui se recumponer i cuntrolar la respiraçon. Afonso mantubo-se calhado i fui Rui, cun algun sfuorço, que ampeçou por pedir çculpa al amigo.
- Nun sei l que se passa cumigo. Nun sou la mesma pessona. Stou cunfuso i reboltado.
- Se calha percisas de falar cun alguien, arrespundiu-le cun cuidado Afonso.
- L que you percisaba era de squecer todo l que acunteciu na guerra i nun sou capaç. Querie un die spertar sin este suonho malo.
- Cumigo puodes cuntar. Se calha serie buono falares cun un doutor.
Tal cumo se habie quemobido, ls uolhos de Rui altarórun-se i, sin mais palabras, botou-se a fugir. Naide mais l biu. Solo uns tiempos apuis l pai bieno a saber que staba para Lisboua, an ruas adonde naide l podie ancuntrar.
Afonso i Marta eran buonos amigos, que andában entre l’amizade i l namoro.
Quando se soubo que Rui habie sido ancuntrado muorto por “oberdose”, nua rua perdida dun bairro q’apestaba, Marta chora quemobida ne l ombro de Afonso que amerosamente le pega na mano, mira-la ne ls uolhos i pide-lhe para se casar cun el.
Válter Deusdado