Sítios mágicos

PUB.

Ter, 06/12/2005 - 16:59


Muita beç na nuossa bida quedamos çcunfiados que l tiempo arrecula. Assi me passou ne l brano dastanho, quando fazie ua passeata pul termo cula cumpanha de miu armano mais nuobo, Zé Marcelino.

Fui a la purmanhana bien cedico, que pula fresca anda-se bien. Apuntemos por un carreiron atrabessando las purmeiras cortinas, sin rumo nin hora para bolber. Cula eideia de bagamundar por ende, anté que s'arrimasse la hora d’almuorço. Mas lhougo la cumbersa quedou animada. Porque an quaije todos aqueilhes sitíos mánan cuontas de quando éramos garotos. Cuontas, quantas deilhas tan bibas i tan fuortes que l tiempo nun s'astrebiu a apagá-las i a nós mos dan muita alegrie, relhembrando-las. Falando deilhas quedamos apegados que nin nina a mona atafagada nua arca. Cuido que nun ye defeito nuosso, pus quien puode negar que estas cuontas nun son un cachico de nós, que ándan porqui plainando cumo almas abandonadas sperando que le dé-mos bida?! Assi acunteciu cun ua deilhas, yá íbamos bien loinje pula rodreira de la Chaneira arriba, un sítio a caras a la Speciosa. Caminábamos un a la par de l outro. Nistantico miu armano parou i, apuntando pa la nuossa lhameira, dixo-me:
- Lhembras-te de l nuosso pai fazer eili un bárdio pa las nuossas canhonas, quando éramos garotos?
- Se me lhembro, arrespundi-le you! Cumo se fusse hoije.
- Quantos anhos tenies?
- Tenie onze.
- Se tenies onze, anton you tenie siete.
Zé Marcelino nun m'apercurou mais nadica. Specado ne l meio de la rodreira, ampeçou a cuntar toda ua stória desse tiempo datrás.
- L nuosso pai fizo l bárdio quaije todo a la fin de sumana i quedou bien taludo. Chobiznaba todos ls dies. Dies amberniços, negros i feios, aparece-me que solo agrádan a Judas. Cháman-le chuiba molha boubos. Beniemos cun pai mas, cul tiempo assi, nun ajudábamos an nada, cuido que éramos un strobilho. Molhados i angaranhidos, saba-lo Dius l que serie nun fusse el acender ua fogueira para mos calcer l cuorpo i secar la roupa. Tamien nun bundarie las bezes que lhougo a meia manhana queriemos quemer la merenda. Anresquinou-lo eili adonde staba l maior silbeiron, l que daba muito jeito. Assi l bárdio quedou mais abrigado de las bentaneiras, pus eiqui quando assópran de Spanha nun hai quien las ature. Rezon ten l pobo quando diç, de Spanha nunca mos ben nin bun biento nin bun casamento. Yá habie trazido un carro de bacas culas stacas que spetou cumpassadas uas de las outras. Cun freixeiras, trampos, ramas i scobas, anliou todo anté la sebe quedar bien alta. Aquemodando-lo an buolta cun muita silba i piornos, quedando só ua buraqueira que tapaba cun un gabelhon. L nuosso ganado merecie este sfuorço, tenie muito balor pa nuossa casa. Datrás nun habie nin arame nin filo, habie que aporbeitar l que la natureza daba i, cun ajudas dua machada, un çadon i ua calagouça, l bárdio pa las nuossas canhonas quedou fuorte i seguro. Botou na custrucion de l bárdio muito ampeinho, dedicaçon i saber. I saber destas cousas l nuosso pai sabie-lo, daprendiu cul nuosso pai-abó. Siempre mos cuntaba que la nuossa família fúrun giraçones i giraçones de pastores, i ls saberes arrimados als tratos de ganados passórun duns pa ls outros. Fazer un bárdio tamien se daprende, ten la sue arte. Ls lhobos i las raposas son matreiros i spertalhones, nun perdónan, i al purmeiro çcuido bótan todo a perder. Apuis de pronto i quando porqui l ganado drumisse, la fé de l pastor i ls spantalhos, feitos por el de calças i jiquetas bielhas, íban a fazer l restro.
Cumo la cuntou, anté m'aparecie que l bárdio staba eili. Sabie-me bien esta cumbersa i nun m'astrebi a atalhá-lo. Anté acrecentei:
- Nun podie ser doutro modo, que l ganado era la nuossa maior fertuna. Del teniemos la lhana, ls cordeiricos i inda stercabamos las tierras, dependie del todo l goberno de nuossa casa. Mira que inda hoije se diç: "Casa que tenga croua na crona de la cabeça ó ganado nun passa fame". Na nuossa habie ganado.
Aquel cachico i aqueilhas falas fúrun cumo se stubísse bibindo l tiempo de hai quarenta anhos datrás. Inda bien que quedórun estes sítios mágicos para spertar la nuossa mimória, rebibir culs armanos i fazer la puonte pa ls dies de hoije.
Faustino Antão