Probes: hai quien diga que nun los hai!

PUB.

Ter, 03/05/2005 - 18:02


Que buono serie! Era la melhor cunquista de la houmanidade an toda la Stória. Angánhan-se ls que assi pénsan. Parece-me que tamien eilhes se mudórun, parece-me que picórun sue béstia i ala!

Se las grandes cidades puoden ser paradeiro de muitos, tamien puoden ser tierra de naide par’eilhes. Por esso s’oube dezir que hoije yá nun ls hai, por aqueilhes sítios de la mie tierra. Ye berdade que nun s’ancuontran cumo quando you era pequeinho.
Nun tenien paradeiro cierto, nun tenien assento assinalado, nun tenien deberes de cousa algua, nun tenien que ir a lhado ningun, mudában-se dun lhugar para outro quando querien, nun tenien hora de s’ir nin de chegar. Afiguraba-se-me que solo tenien bida por que l sangre le corrie nas benas i l’aire l’antraba pulas narizes, comien se tenien, drumien porque sou cuorpo bielho pedie çcanso. Éran pessonas cun muita solidon, çfrentes, solicas, sin botar falas cun naide, sin querer lhembrar la bida d’atrás nin assomar l soutro die, sin s’amportar se sue bida balie algua cousa i por quanto tiempo. Cumo me lhembro deilhes! Bibien cun quaije nada, las teilhas de l sou telhado éran las streilhas de l cielo, sou acunchego éran uas manticas, sue família éran ls anjicos. Pessonas que yá zistírun de todo i de todos i s’algua lhuita fazien era para ganhar la paç pa l’alma.
Tenien cumo fertuna todos ls caminos i balhes que éran de todos i nun éran de naide, porque quando ls homes ponírun marcos, deixórun estes cachicos. Carregában la riqueza toda anriba dua béstia: bestes bielhas, manticas de trapos, lhatos i arabecos, alforjas i fardelas para guardar las códias i adonde ambrulháren algua lhasca de toucino ó dedada d’unto para ajuntar a las patatas que serien l sou quemido de l die apuis. Çpindurados de l’albarda, alguns baraços ó arriata para prender la béstia quando por la nuite tubíssen de s’abrigar al pie dua touça. Por cierto ajuntában alguas pedricas i uns garamiços pa l lhume le calcer l caldo i l cuorpo, las nuites ne l campo botában friura, que l’alma, essa, staba tan angaranhida que solo cun la calor de Dius. Sin modos de se bestir ó lhimpar, cun l pelo i barba por fazer, anté podien ser pessonas de quien debiemos tener miedo, mas eilhes nun traien peligro, anté se m’aparecien a las figuras de l persepe, aparecien-se cun abós, belhicos sin carino. Nun fazien mal a naide, nun fugien de cousa algua. Éran anfelizes, solamente bítimas, quien sabe d’algun zgusto, d’algua maleita daqueilhas que tuntéian la cabeça de las pessonas i nunca sánan, ó de las adbersidades de la quemunidade.
Talbeç algun die tenga preguntado quien éran estas pessonas. Solo sabie que tenien la nomeada de probezicos. Si éran, you nun sabie nin podie antender. Hoije, quando ls ancuontro puls cantos, arrodiados de cousas poucas i bielhas, caminando pulas rues sin çtino cierto, ambaixo las puontes, amouchados an mantas puorcas, por acerca de las grandes cidades, lhembro-me daqueilhes que bie quando era garoto i nun ancuontro qualquiera çfrença, nun la debe de haber. Solo sei que estes yá ténen outra nomeada, son ls ‘sin lhar’, probes cumo ls dantes. Cuntínan a tener de la sociadade la çcunfiança, de l mundo la probeza, son pessonas sin çtino, nun sou capaç de le chamar almanechas.
Parece-me que tamien eilhes se mudórun.

Faustino Anton