Ter, 24/10/2006 - 11:03
Martelheiro era un perro grande i baliente cumo un lhobo, solo se çfrençaba pul pelo, yá que l del tenie ne l spinaço uas malhas çarapintadas porque ne l çofino era armano. Un perro lhobeiro de nuossa casa cula ancumbéncia de portejer l ganado de ls amigos de l alheno i de las fieras.
L bicho, al fin de algun, tiempo afeiçonou-se a la tie que lhebaba la Mala Posta pa la Speciosa i to las manhanas a la nuossa puorta tenie que passar. Cul angodo duas códias ou cousa aparecida, l buono de l Martelheiro fazie la spera cumo se dua oubrigaçon se tratasse. Quando dei por eilha yá la sue afeiçon lhebaba muitos dies d’abanço. You achei que nun podie ser assi, l Martelheiro nun podie fazer amisades por fuora sien l miu cunsentimiento. Nun éran essas las pagas de lo haber scolhido a el antre ua cachorrada de siete, l you nun lo haber mandado de biaije l rigueiro abaixo culs armanos un die çpuis de la mai los haber parido, merecie agora que el fusse un buono bassalho.
Pus-lo de castigo, i nesse die yá nun le dei de la mie merenda. Lhebou an pagas ua baliente ralhadela i ampuntei-lo. Martelheiro solo s’arredou un cachico, acachapou-se a ua selombra, puso la cabeça subre las patas delantreiras i murchou las oureilhas. De ls uolhos reçumaba ua tristeza de perro que metie duolo, mas debie a miu ber que daprender. Quedou-se assi l die todo, de tiempos a tiempos miraba-me anfadonhado. A la tarde seguiu-me de loinje, mientres daba un ou dous saracoteios cul rabo, cumo a spormentar se you daba parte fraca. A ber se la cousa yá habie passado.
Assi se passórun trés dies. El cuntinaba cumo l purmeiro, siempre dando muostras que la mie çcumpostura nun chegaba par’arredar pie, que balie la pena abaluar fuorças cumigo. Que you habie de acraditar que el era amigo fiel. Assi acunteciu. You l terceiro die yá nun bie las cousas de l mesmo modo, yá sentie falta de falar cun el, yá me habie lhembrado de las manhanas de nubrineiro cerrado que solo se bie un palmo a la nuossa frente quando pastoriaba pul cerro de l Cascalhal, de las nuites scuras que me borraba de miedo quando deixaba las canhonas na corriça i benie para casa, de ls dies sien joldra i que Martelheiro siempre stubo al pie de mi. I agora staba anraibado cun el! Zisti, dei l braço a trocer.
Chamei-lo. Quedou tan cuntentico que nun sabie l que fazer, dou brincos de l miu tamanho, corrie al redror de mi, querie fazer las pazes lhambendo-me las manos, recumponendo-se de l mal que nunca fizo. Ou seia, cumo se fazer amigos tubisse algun mal. Quien tenie la culpa era you.
Nunca mais ralhei cun el, i Martelheiro puodie agora cuntinar a salir al camino a la tie carteira i ganhar assi ua códia to las manhanas. Pensando bien you nun quedei mais probe, i Martelheiro cuntinou a ser buono i cumpanheiro.
Faustino Antão