Ter, 31/01/2006 - 16:11
Mas nun era esse tiempo que acupaba l sou tiempo, que boltiaba sue cabeça. A esse tiempo caliente staba el bien afeito, que alhá adonde bibiu i donde agora benie, habie-lo armano l anho anteiro. Era de l munton de anhos que se habien passado, zde que se fura anté agora i nun mais habie bolbido, era esse que lo atelundraba. Fúrun uns quarenta i muitos que se passórun, fui quaije ua bida d'afastamiento.
Yá traie ua sumana de camino i un nuolo na gorja cumo se fura un trago que s'antrasgou hai muito i nun habie modo d’abeixar. Habie biajado anté la capital, Caracas, çpuis Lisboua i, agora si, acercaba-se de Zenízio. Aqueilha oupression que tanto lo aflegie íba a amansiar, porque staba eili a las bistas l termo. Rogou al tiu de l altemoble para parar.
- Nun passeis dende, adonde stá l marco de las marras de l termo de la mie tierra.
Saliu, andubo meia dúzia de passicos i, cumo se fura atacado de tembraduras, drobou l cuorpo, azinolhou-se, abeixou la cabeça i beisou aquel chano mórnio cul sentimiento de que beisaba algo mui santeficado ou fusse lo que mais amaba neste mundo. Assi i ende se quedou un rato.
Yá de pies, de chapéu na mano, recumpuosto i cunfortado, sacou de l bolso un lhienço i anxugou ls uolhos. Mirando l tiu que lo acumpanhaba i abanando la cabeça ampeçou a zabafar:
- Cuidei que me morrie sin lo fazer. L Criador fizo-me más esta buntade. Andube anhos i anhos pedinchando-le que nun me lhebasse sin pagar esta pormessa. A agora cula sue remisson yá stou porparado. Eimigrei deiqui hai muito tiempo. Acá quedórun ls mius, aqueilhes a quien you debo la bida, que me ponírun neste mundo, i que agora Duis ls tenga an çcanso eiterno. Eiqui bibi ls mius purmeiros anhos, la mie mocidade. Scapei-me anraibado cun esta tierra adonde nun habie nada para mi i assi quedei cumo garoto de beiço caído por muito tiempo. Sin mirar al para trás, sin percurar a naide se me podie ir i sin pormeter que un die bolberie. Cheno de raiba, apartei-me de todo i de todos cumo quien percura bingáncia noutro lhugar. Staba fugindo de ls mius, desta giente, desta paçmaceira de bida, de la probeza daqueilhes tiempos. Por muito tiempo nun senti l sou chamamiento, mas çpuis, cumo ua corriente, chegórun las ganas, las lhembráncias, la angústia. Agora eiqui stou you cumo quien quier çculpar-se, pedindo perdon. La bida ten ls sous quéis, dá muita buolta! La mie, alhá por afuora fui dura, muito trabalho, sacrafícios, pribaçones, canseiras i zgustos. An tierra que nun era la mie nunca m'afiç de todo, mas agarrei-me a la buntade de bencir i las fuorças siempre m'ajudórun. Tengo ua buona fertuna de l miu trabalho i de l que aforrei, mas nun tengo buntade nin ganas de bolber, mas por acá quedar. Fui eiqui que naci i aparece-me que ye eiqui que quiero acabar. Agora bamos-mos, home, nun podemos perder mais tiempo. Apuntai por eili, que l'aldé solo quéda un cachico mais abaixo i l camino mirado deiqui aparece-me bien amanhado. Cuido que ye para que ls filhos que retórnan cumo you le guste antrar. Las tierras lhímpan las antradas cumo las mais la prieça de casa, cumo seinha de que mos quieren recebir i perdonar.
Uns tiempos apuis, quando yá habie besitado todo mundo i sentie la sue alma an paç, treminou a quedar na sue tierra para siempre, çpegar-se de todos ls sous bienes d'acá i d'alhá, i doná-los al "Canastrico", l'anstituiçon de ninos de l'aldé. Recunceliado, querie ajudar para que ls d'agora beníssen a tener ganas de porqui quedar i nunca béngan a çpreziar la sue tierra.
Faustino Antão