Nin siempre ls pais béien ls filhos crecer

PUB.

Ter, 24/05/2005 - 16:46


Era l redadeiro die de segada de las senaras de nuossas tierras. Çpuis disso, na semana apuis, serie l acarreio pa las eiras. Miu pai iba falando cun mie mai:

- Hoije queda pronta la nuossa segada. L acarreio nun stá cun priessa i, s'acauso l quejirmos ampeçar, you i tu tamien bamos por aquel, que l pan nun staba tan fuorte i ls manolhos son mais lhebes!
Quedou-se calhado un cahico, cumo quien mide las palabras.
- L rapaç quier ir a segar para fuora. Nun ye cul que bai a ganhar que la nuossa casa queda rica. Ye mais para spurmentar, que bai culs outros que ne ls anhos datrás yá fúrun.
- You yá stou a adebinar donde ben toda essa cumbersa. Ajúntan-se todos por ende i méten-se-le estas cousas na cabeça. El anda anganhado, cuida que ir a la jeira para fuora ye cumo ir a ua fiesta a Bilasseco, adonde ten ls nuossos parientes que lo lhieban a cenar. Ir para Uba, ten que le dar duro, i inda se me bai abaixo, nun ye cumo quando anda cun nós. Anton you nun beio que quando la senara stá mais fuorte i na torna bai a trás de mi, mesmo solo cun dous sucos, inda tengo que dar uas fouçadas ne ls del?!
Quadaba mais un cachico calhado. Apuis tornaba:
- Qual ye l amo que stá para pagar, sien que el tenga algua spriéncia? Cousas de rapazes! Ls outros yá stan afeitos, son mais bielhos i yá fúrun l anho passado, yá s'ajustórun a cinquenta scudos al die. El pensa que isto ye dá acá toma alhá?!
Mie mai scuitaba-lo cun muito atento. I el siempre a bater ne l mesmo:
- Mais balie que fusse a falar cun Fuciano i le justasse ua meia dúzia de jeiras de senara para segar. Nun acarriábamos yá i staba la família toda. Se habiemos de fazer ua séstia de dues horas, fazimos solo de hora i meia. Mas tenie l garoto al pie de mi, nun me gusta star ua semana sin l ber?
Agora si, chegou la beç de mie mai.
- Algun die tén qu'ir para fuora!
- Astanho anté yá ataba manolhos!, arrespundiu-le miu pai, nistantico. Spera quando ls fures a dar pa l carro ne l acarreio, yá bés se nun se zbarrúlhan todos, pus quedórun froixos. I l bornal bai a quedar que nin ua parba.
Mas mie mai cuntinaba:
- Nun ye cumbersa de proua, de s'ir para fuora, hai anhos que nun l bie tan animado. Tu ye siempre la mesma cousa, purmeiro que le dés repunsablidades, baia baia! Ye cuntigo, fai l que quejires, tu ye que sós l pai! A mi parece-me que merece cunfiança, que nun bai a deixar la família de Zé Gregoiro ambergonhada. Fui l que tous filhos nunca fazírun, nun tenes rezones para star amedrancado. Anton porquei Abel te dixo, que astanho, mesmo tenendo tu buns panes, nun te méten miedo? Ye porque anté ls de fuora repáran ne l ánimo que el trai i de ls armanos. Béien-se cun buntade, puodes dar gráçias por esso, ye la suorte que muitos nun ténen. Olha, yá nun ténes muito tiempo para dar ua repuosta, que hoije ye Sábado, i s'eilhes s'apalabrórun para Uba, ban Demingo pula tardica, para fazer la semana que ben.
Miu pai abanaba la cabeça.
- Pus que baia, tén l mui cunsentimiento.
Fui deste modo que ne l Brano de nuobe cientos i sessenta i cinco, quedei an biesperas de ser segador porfissional. La era pouco amportarie se nun fusse you solo tener quinze anhos d'eidade i ser pequeinho de cuorpo, inda hoije nun tengo muito. Pula tarde, quando m'ajuntei als outros, de fouce ambaixo de l braço, chápeu de palha i dedeiras çpinduradas a la cintura, quedou la camarada cumpleta.
Fui la semana que mais me rendiu. Çcrebir l que se passou nun ye fácele. Staba crudo i berde, bolbi a casa todo scachado i scalabrado. Staba pior que trapo angurriado acabado de stender para secar, benie mais muorto que bibo. Mas nun me morri! La proba disso ye que miu pai, lhougo que me biu arrimar a la puorta, dixo a modos de mie mai oubir:
- Tenemos home pa l acarreio.
Eiqui staba un modo de recuperaçon: çpuis dua semana destas, para çcansar, bota ua outra semana a dar manolhos. Tenie rezon miu pai, era berdade. Nun era la mesma cousa que segar an família, acumpanhar ua camarada un die anteiro cun la calor de ls dies de segada, que ls mius uossos inda éran tienros de mais. Mas mie mai tamien era de coraige, subretodo sabendo que era custoso, nun querie ber l filho sin passar por essa spriença, querie-lo armano de ls outros i sabie que me iba a fazer bien essa abintura.
An casa nessa semana, bin a saber que mie mai nun se calhaba i, buolta nun buolta, perguntaba, será quel ten comido, será que ten sede, será que ten adonde drumir?!
Hoije bolbie a pedir a pai para ir a segar para fuora. Nun hai deinheiro que pague tener essas bibéncias dessas tierras i sues gientes. Será que fui esta la frauga de miu caráctele? Que sei you!
Faustino Antão