LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 21/06/2005 - 16:18


CANTO III

113
«Yá las lhanças i spadas se sentien
Por riba de ls arneses – grande strago! –;
Cháman (cunsante Leis que eilhi seguien),
Uns Mafamede i ls outros Santiago.
Ls feridos cun bózio l cielo f’rien,
Fazendo cun sou sangre bruto lhago,
Adonde outros, meimuortos, s’afogában,
Quando al fierro sues bidas se scapában.
114
«Cun un sfuorço tamanho çtrui i mata
L Luso al Granadil, que an pouco spácio
L sou grande poder todo zbarata,
Sin le baler defénsia ou peito d’aço.
De alcançar tal bitória tan barata
Inda çcuntento stá l fuorte braço,
Bai ajudar al brabo Castelhano,
Que batalhando stá cul Mouritano.
115
«Yá s’iba l Sol ardiente arrecolhendo
Pa la casa de Tétis, lhadeirado
Pa l Poniente, la tarde yá traiendo,
Quedaba l afamado die lhembrado,
Quando l poder de l Mouro, grande hourrendo,
Fui puls mui fuortes Reis adominado,
Cun tanta mortandade que mimória
Nunca ne l mundo biu assi bitória.
116
«Nin la quarta matou l fuorte Mário
De ls que morrírun neste bencimiento,
Quando l’auga cun sangre de l cuntrairo
Buer fizo al eisército sediento;
Nien l gran cartaginés, fuorte adbersairo
De l Romano poder, de nacimiento,
Quando tanto suldado le matou
Que alqueires trés d’anielhos coquelhou.
117
«I se tu solo tanta alma podiste
Mandar pa l Reino scuro de Cocito,
Que la santa Cidade derruíste
De l pobo inda agarrado al bielho rito,
Fui bingança de l cielo l que faziste,
I nó fuorça de braço, á nobre Tito;
Que puls Porfetas fui anunciado,
I adepuis por JASUS certeficado.
Traduçon de Fracisco Niebro