LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 16/01/2007 - 14:49


Canto VII

47
Eilhi stan de to ls diuses las figuras,
Todas feitas an palo i piedra frie,
Mui çfrentes an sous rostros i pinturas,
Cunsante l que l demonho le fenhie;
Béien-se aqueilhas mui malas sculturas,
Cumo Quimera an nembros se bolbie;
Ls uolhos, que a ber Dius éran ousados
An forma houmana, stan marabilhados.
48
Un, na cabeça cuornos ten sculpidos,
Tal Júpiter Amon an Líbia staba;
Outro, nun cuorpo rostros ten ounidos,
Que assi l antigo Jano se pintaba;
Outro, cun muitos braços debedidos,
A Briareu parece que eimitaba;
Noutro, cara de perro s’assenhora,
Cumo Anúbis Menfítico se adora.
49
Eiqui apuis que l bárbelo gentiu
A todos adorou cun to l ferbor,
Mui dreito todo mundo ende seguiu,
Para onde staba l Rei i sou senhor.
Angorda de la giente l corropiu,
Tan stranho Capitan nunca se biu.
Sparbados an jinelas i telhados
Bielhos, moços, i ties stan çpindurados.
50
Yá ban acerca, i cun buona passada,
De ls galanos jardins mui oulorosos,
Que andrento scónden de l rei la morada,
Nun son altos de torres, mas luxosos;
Tamien fáien ls nobres sous assentos
Pul meio ls arboledos tan fermosos:
Assi daqueilha giente bíben ls Reis,
Pus ye campo i cidade onde ls bereis.
51
Puls portales de l muro la lebeza
Se bei grande scultura de berdade,
Amostrando an figuras, por nobreza,
De l’Índia la mais bielha antiguidade.
Son cuntadas eilhi cun tal bibeza
Las stórias de la sue antiga eidade,
Que quien deilhas tubir notícia anteira,
Pula selombra bei la berdadeira.
Traduçon de Fracisco Niebro