Ter, 12/12/2006 - 12:13
27
I que, anquanto notícia le chegasse
De sue stranha benida, se querie,
An la sue probe casa se çcansasse
I l manjar de la tierra comerie;
I adepuis que un cachico serenasse,
Pa l’armada cun el se bolberie,
Que alegrie nunca puode ser tamanha
Que achar giente bezina an tierra stranha.
28
L Pertués cun gana de berdade
Aceita l que l Munçaide le ouferece;
Cumo se lharga fura l’amisade,
Cun el yá come i bebe i le oubedece.
Buolben dambos a dous de la cidade
Pa la frota, que l Mouro bien conhece.
Chúben-se a la nau grande, i to la giente
Munçaide recebiu beninamente.
29
L Capitan l abraça, sien segredo,
La lhéngua de Castielha oubir sonando;
Acerca del l senta i, pronto i quedo,
Pula tierra i sues cousas preguntando.
Cumo an Ródope ajunta l arboledo,
Só para oubir l amante, bien tocando,
D’Ourídice, sue lira toda an ouro,
La giente assi s’ajunta a oubir l Mouro.
30
El ampeçou: – «Á giente, que Natura
Bezina fizo al niu donde naci,
Que çtino tan grande ou que bintura
Bos trouxo pul camino até parqui?
Nun ye sien rezon, nó, scundida i scura,
Benir de l Teijo i Minho até eiqui,
Por mares nunca doutro palo arados,
A Reinos pa tan loinje i apartados.
31
«Dius bos trai, pula cierta que pretende
Algun serbiço sou por bós oubrado;
Por esso só bos guia i bos defende
De l mar, de ls einemigos, i air raibado.
Sabei que stais na Índia, onde se stende
Muito pobo, mui rico i arrodiado
De ouro lhuziente i fina pedrarie,
Oulor suable, ardente speciarie.
Traduçon de Fracisco Niebro