LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 31/10/2006 - 16:07


Canto VI

96
Nó culs manjares nuobos i squesitos,
Nó culs passeios brandos, perguiçosos,
Nó culs prazeres bários i anfenitos,
Que afemínan to ls peitos generosos;
Nó culs nunca bencidos apetitos,
Que Fertuna ten siempre tan mimosos,
Que a naide l passo deixa que demude
Para algue obra haróica de bertude;
97
Mas buscando, cun sou baliente braço,
Honras que solo sues séian chamadas;
Siempre an bela i bestindo l fraugado aço,
Termientas aguantando, óndias danhadas,
Ls frius de l Sul bencindo sien cansaço,
I regiones purbersas de çcampadas,
Angulhindo l stragado mantimiento
Temprado cun sudado sufrimiento;
98
I oubrigar l rostro, que se grima,
A parecer seguro, alegre, anteiro,
Pa la bala an brasa que zanima
I lhieba pierna ou braço al cumpanheiro.
Assi l peito a un calho hounroso s’arrima,
Que çprézia to las honras i l denheiro,
Las honras i l denheiro que bintura
Criou, i nó bertude justa i dura.
99
Assi s’alumbra bien l antendimiento,
Que las sprienças tórnan sossegado,
I bei, cumo an puial d’ancantamiento ,
L baixo trato houmano ambaralhado.
Este, onde tubir fuorça l regimiento
Dreito i nó cun falsuras agarrado,
Chubirá (cumo debe) a eilustre mando,
Contra buntade sue, i nó rogando.

Canto VII

1
Ende stában delantre aqueilha tierra
Que tantos deseórun algue hora,
Que antre corrientes Índicas se ancerra
I l Ganges, que ne l Cielo d’acá mora.
Bamos, á ngiente fuorte, que na guerra
Quereis lhebar la palma bincedora:
Yá heis chegado, yá teneis delantre
La tierra de riquezas abundante!
Traduçon de Fracisco Niebro