LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 19/09/2006 - 15:43


Canto VI

66
«Palabras açagar tamien nun hemos
Cuntando menudéncias de stocadas,
Própio de gastadores, bien l sabemos,
Que açágan tiempo an fábulas sonhadas.
Bonda que, al fin de l feito, yá coincemos
Que cun áfricas altas i afamadas,
Ls nuossos alcançórun la bitória,
Las damas bincedoras i cun glória.
67
«Recuolhe l Duque ls doze bincedores
An sous paços, cun fiestas i alegrie;
Cozineiros acupa i caçadores,
De las damas fermosa cumpanhie,
Que quieren dar als sous lhibartadores
Bodas mil, a to l’hora an cada die,
Anquanto quedaran pul’Anglaterra,
Até bolbéren pa sue doce tierra.
68
«Assi i todo dízen que l Magriço,
Deseoso de ber las cousas grandes,
Puli inda quedou, donde un serbiço
Le fizo a la Cundessa de la Flandres;
I, cumo quien nun era yá nobiço
An todo donde tu, á Marte, mandes,
Un Francés mata an campo, i l mesmo çtino
Tubo alhá de Torcato i de Corbino.
69
«Outro tamien de ls doze pa l Almanha
Se bai i tubo un mui fuorte zafio
C’un alman treiçoneiro, que, cun manha
Mala, l quijo passar cul fierro dar castio.»
Cuntando esto Beloso, la cumpanha
Le pide nun arródie cun tal zbio
L feito de Magriço i sue bitória,
Nien l de l’Almanha perda de mimória.
70
Mas nesta parte, mui ampuostos stando,
Ende l mestre, que oulhando ls aires anda,
Toca l silbote: mui spiertos spertando,
Ls marineiros dũa i doutra banda,
I, porque benie l aire refrescando,
Las belas de las gábias beixar manda.
– «Alerta (dixo) stai, que l aire crece
Daqueilha nubre negra que aparece!»
Traduçon de Fracisco Niebro