LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 31/05/2005 - 16:43


CANTO III

98
«Outra beç nobres bilas lhebantou,
Fortalezas, castielhos bien seguros,
I quaije l Reino todo reformou
Cun eidefícios grandes i altos muros;
Mas cumo la dura Átropos cortou
L filo de sous dies yá bien maduros,
Quedou-le l filho pouco obediente,
Quarto Fonso, anque fuorte i eiceliente.
99
«Siempre las amanaças Castelhanas
Ne l coraçon çpreziou firme i sereno,
Que las pequeinhas fuorças Lusitanas
Maior poder nun témen an sou seno;
Mas quando, al fin, las gientes Mauritanas,
A detener l Heispérico terreno,
Por tierras de Castielha an guerra antrórun,
Fui cul baliente Fonso que cuntórun.
100
«Cun Semirámis nunca giente tanta
Ls Eidáspicos campos bieno anchindo,
Nin Átila, que to l’Eitália spanta,
Çurriago de Dius por nome oupindo,
Trouxo tanta giente gótica, quanta
De l Sarraceno bárbelo, benindo
Cun to la fuorça que habie an Granada,
Fui ne ls campos Tartésios ajuntada.
101
«I, al ber l Rei mui nobre Castelhano
Tan numaroso eisército i tan fuorte,
Mais por miedo a la fin de l pobo Heispano,
Yá perdido ua beç, que a la sue muorte,
Pedindo ajuda al fuorte Lusitano
La tie ambia, pa que dira suorte,
Mulhier de quien la manda i filha amada
Daquel a que al sou Reino fui mandada.
102
«Yá pula fermosíssima Marie
Ls palácios de l pai son alcançados,
Lindo l rostro, sin raça d’alegrie,
I sous uolhos an lhágrimas lhabados;
L guapíssimo pelo yá spargie
Puls ombros de marfil, bien torneados.
Delantre l pai cuntento, que l’amaba,
Chorando estas palabras arramaba:
Traduçon de Fracisco Niebro