Ter, 08/08/2006 - 15:36
36
Proteu eilhi purmeiro bien quejira
Dezir, neste negócio, l que sentie;
I, cunsante l que a todos parecira,
Era algue mui perfunda porfecie.
Mas tanto aquel albrote se mexira,
De pronto, na debina cumpanhie,
Que Tétis, andinada, boziou:
– «Netuno sabe bien l quei mandou!»
37
Yá alhá l sobérbio Hipótades soltaba
D’la cadena cerrada ls rabiosos
Aires, que cun palabras animaba
Contra ls homes balientes, corajosos.
Lhougo, l cielo sereno s’anubraba,
Que ls aires, mais que nunca reboltosos,
Ampéçan nuobas fuorças ir garrando,
Torres, montes i casas sbarrulhando.
38
Anquanto este cunseilho se fazie
Bien al meio de l mar, l’alegre frota
Cun aire assossegado alhá seguie,
Pul sereno de l mar, la lharga rota.
Era ne l tiempo an que la lhuç de l die
De partes d’Ouriente stá remota;
Ls de purmeira dúnia se deitában,
Pa la segunda ls outros yá spertában.
39
Stan muortos de sonheira, inda mal spiertos;
La boca abrindo, muito s’ancostában
Als pendones, todos mal cubiertos
Contra tan fuortes aires que assoprában;
Ls uolhos contra sou querer abiertos;
Mas sfregando, sous nembros stiraçában.
Malzinas contra l suonho todos píden,
Cúntan cuontas, palabras nun las míden.
40
– «Cun que mais bien podemos (un dezie)
Este tiempo passar, yá tan pesado,
Senó cun algue cuonta d’alegrie,
Cun que se baia l suonho carregado?»
Responde Lhionardo, que traie
Pensamientos de firme namorado:
– «Que cuontas poderá haber melhores,
Para passar l tiempo, que d’amores?»
Traduçon de Fracisco Niebro