LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 13/06/2006 - 16:23


Canto VI

6
Las óndias nabegában d’Ouriente,
Yá ne ls mares de l’ Índia, i mirában
L manantial de l Sol, que nace ardiente;
Yá quaije sous deseios s’acabában;
Mas l malo Tioneu, que n’alma sinte
Las binturas que eilhi se purparában
Para la nuossa giente, deilhas dina,
Arde, muorre, blasfema i até zatina.
7
Bie que staba to l Cielo treminado
A fazer de Lisboua nuoba Roma;
Nun lo puode strobar, yá que çtinado
Stá dun outro Poder que todo doma.
D’Oulimpo abaixa al fin, mui zasperado;
Nuoba malzina an tierra busca i toma:
Entra pul ouceano i bai-se, fuorte,
A tener cun quien l mar tocou an suorte.
8
Nas perfundas de ls mais fondos buracos
Adonde l grande mar mui bien se sconde,
Donde las óndias sálen a çupapos
Quando a rábias de l aire l mar responde,
Netuno mora i altares ténen guapos
Nereidas i outros Diuses de l mar, donde
Las augas déixan campo a las cidades
Donde móran las húmadas Deidades.
9
Çcubre l fondo que nunca fui çcubierto
Las arenas eilhi de prata fina;
Torres altas se béien, ne l abierto,
D’la traspariente massa cristalina;
Quanto s’achégan mais, menos cierto
Ye pa ls uolhos que béien essa mina
Se cristal ye l que béien, se diamante,
Que assi s’amostra claro i radiante.
10
Las puortas d' ouro fino, i crabiadas
D’aljófar que naqueilhas conchas nace,
De scultura fermosa stan lhabradas,
Donde l raibado Baco bista pace;
I bei purmeiro, an cores bariadas,
De l bielho Caos tan cunfusa face;
Béien-se ls Eilemientos demudados,
An mui çfrentes oufícios acupados.
Traduçon de Fracisco Niebro