class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-163566 node-type-noticia">

            

LS LUSÍADAS

Ter, 11/04/2006 - 00:01


CANTO V

67
«Deiqui fumos cortando muitos dies,
Antre termientas tristes i bonanças,
Ne l lhargo mar caminos nun tenies,
Lhebados solo por mui ruis spranças.
An zafios cul mar que mal bencies,
Que, cumo todo nel son mil mudanças,
Tan fuorte ua corriente mos puxaba,
Que seguir al palantre nun deixaba:
67
«Mais grande era la fuorça an demasie,
Que andar al para trás mos oubrigaba,
De l mar, que contra nós eilhi corrie,
Que por nós la de l aire que assopraba.
Nessa lhuita até Noto parecie
Anraibar-se cul mar, tanto lhuitaba,
Dou tan fuortes assopros, nós bien bimos,
Que la fuorte corriente al fin bencimos.
68
«Traie l Sol aquel die mui nomeado
An que trés Reis salírun d’Ouriente
A saber doutro Rei, al mundo dado,
Rei an quien outros trés hai juntamente;
Nesse die outro puorto fui tomado
Por nós, a la falada i mesma giente,
Nun ancho riu, que l nome le ponimos
De l die an que por el nós mos metimos.
69
«Desta giente refresco algun tomemos
I de l riu fresca auga; mas contudo
Nanhue seinha eiqui de l’Índia achemos
Ne l pobo, cun nós quaijeque mudo.
Bei, á Rei, quanta teirra caminemos,
Sien salir nunca deste pobo rudo,
Sien tenermos amboras nien sinal
De la deseada parte Ouriental.
70
«Mangina agora cumo tan zgraciados
Andaríemos yá todos, sganganidos
De fames, de termientas zupiados,
Por climas i por mares nun sabidos,
I de l lhargo sperar yá tan cansados
Quaijeque nun zaspero yá metidos,
Por cielos cun tan mala culidade
Einemiga d’la nuossa houmanidade!
Traduçon de Fracisco Niebro