LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 14/03/2006 - 15:29


CANTO V

51
«Fui de ls salbaiges filhos de la Tierra,
Qual Ancélado, Eigeu i l Centimano;
Chamei-me Adamastor, i stube an guerra
Contra l que zimbra ls raios de Bulcano;
Nó que ponira sierra subre sierra,
Mas, óndias cunquistando al Ouceano,
Fui capitan de l mar, por donde andaba
L’armada de Netuno, que you buscaba.
52
«La mulhier de Peleu i ls sous amores
Me fazírun tomar tan grande ampresa;
De Diusas dei al çprézio las melhores,
Para amar de las águas la Princesa.
Un die, p’amalinar ls mius oupores
Bi-la znuda na praia i lhougo presa
Mie alma me quedou dũa maneira
Q’an miu querer ye inda la purmeira.
53
«Cumo fura ampossible d’alcançá-la,
Pula feia grandeza de miu gesto,
Treminei pulas armas cunquistá-la
I a Dóris este causo manifesto.
Mais por miedo la Diusa anton le fala;
Mas eilha, c’un fermoso rir hounesto,
Respundiu: – «Qual será l amor bastante
De Ninfa, que sustente l dun Gigante?
54
«Mas, para assi lhibrarmos l Ouceano
De tanta guerra, buscarei maneira
D’eibitar, cun mie honra, algun danho.»
Tal repuosta me trai la mensageira.
You, que cair nun pude neste anganho
(Que ye grande de ls amantes la cegueira),
Anchírun-me, cun todo an abundança,
L peito de deseios i de sprança.
55
«Amboubado, d’la guerra yá zistindo,
Ũa nuite, por Dóris pormetida,
Al loinge l guapo rostro bi salindo
De l’alba Tétis, znuda i mui querida.
Cumo boubo corri de loinge, abrindo
Ls braços para aqueilha que era bida
Deste cuorpo, i ampeço-le a beisar
L pelo, cara i uolhos sin parar.
Traduçon de Fracisco Niebro