LS LUSÍADAS

PUB.

Qua, 01/03/2006 - 10:40


CANTO V

41
«I dixo: – «Ah giente ousada, mais que quantas
S’astrebírun ne l mundo cun façanhas,
Tu, que por guerras crudas, fúrun tantas,
I trabalhos ambalde nunca stranhas,
Pus par’alhá las marras t’adelantras
I nabegas mius mares cun tues manhas,
Que hai tanto tiempo yá tengo guardados,
Nunca an madeiro alheno ou própio arados;
42
«Yá q’als segredos benes, tan scundidos,
De la tierra i de l húmado eilemiento,
A nanhun grande houmano cuncedidos
De nobre ou d’eimortal merecimiento,
Oube ls danhos por mi yá pormetidos
Pa castigar tou grande atrebimiento,
Por to la tierra, i inda l lhargo mar,
Que hás-de cun dura guerra adominar.
43
«Sabe que quantas naus esta biaige
Que tu fazes, fazíren, d’astrebidas,
Teneran einemiga esta paraige,
Cun aires i termientas mui zmedidas;
I a la purmeira armada que passaige
Fazir por estas óndias nun bencidas,
Darei-le sin que cunte tal castigo
Que seia mais l danho que l peligro!
44
«Ende spero de dar, se nun m’anganho,
A quien m’equi çcobriu fuorte bingança;
I nun se quedará porqui l danho
De buossa amalucada cunfiança:
A mais, an buossas naus bereis, cad’anho,
Se fur cierto l que miu juízo alcança,
Afogamientos, perdas, negra suorte,
Que seia l menos mal la buossa muorte!
45
«I de l purmeiro Eilustre, que bintura
Cun nomeada als Cielos lo lhebar,
Serei l’eiterna i nuoba sepultura,
Por purparos de Dius an sou pensar.
Eiqui pon de la Turca armada dura
Ls galanos troféus que cunquistar;
Cumigo de sous danhos l’amanaça
La derruída Quíloa cun Mumbaça.
Traduçon de Fracisco Niebro