Ter, 15/11/2005 - 17:20
56
«Mas eilhas, yá na fin, a fuorça antradas,
Ls muros houmildórun de diamante
A nuossas fuorças, yá aquestumadas
A subertíren quanto áchan delantre.
Marabilhas an armas, mui sforçadas
I de scritura dinas eilegante,
Fazírun cabalheiros nesta ampresa,
Mais oupindo la fama Pertuesa.
57
«Mas adepuis, lhebado d’ambicion
I glória de mandar, tan dura i guapa,
Bai a atacar Fernando de Aragon,
Ne l Reino de Castielha que le scapa.
Ajunta-se einimiga multidon
De tanta giente que quaijeque tapa
De l Perineu a Cádiz, i se biu
Que todo al Rei Fernando oubedeciu.
58
«Pa nun quedar ne l Reino, suspiroso,
L príncepe Juan se treminou
De ir ajudar al pai codicioso,
Bien grande fui la upa que le dou.
Saliu-se, al fin, de l passo peligroso,
Cun sumbrante sereno se lhibrou.
Saliu dalhá l pai sin glória,
Mas quedou dubidosa la bitória;
59
«Porque l filho, mui nobre i soberano,
Gentil, fuorte, haróico cabalheiro,
Ls cuntrairos zurzindo por sue mano,
Ne l campo se quedou un die anteiro.
Assi fui yá bencido Outabiano,
I Antonho ganhador, sou cumpanheiro,
Quando daqueilhes que a César matórun
Ne ls Felípicos campos se bingórun.
60
«Mas, apuis q’acubriu la nuite eiterna
A Fonso i al Cielo lo lhebou sereno,
L Príncepe que l Reino anton goberna
Fui Juan l segundo i Rei trezeno.
Este, pa tener fama siempr’eiterna,
Mais do que atentar puode home terreno
Atentou, a saber fui de l’Ourora
La raia, que ando you buscando agora.
Traduçon de Fracisco Niebro