LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 25/10/2005 - 15:26


CANTO IV

41
«Muitos tamien de l pobo, éran sin nome,
Ban, i tamien de ls nobres, al Perfundo,
Donde l Perro de trés cabeças come,
Se puode, almas que ban pa l outro mundo.
I pa que mais s’atame an cada home
Sobérbia i rábia que lo fai eimundo,
La mui nobre bandeira Castelhana
Fui atirada als pies d’la Lusitana.
42
«Ende la batalha inda mais calece
Cun muortes, bózios, sangre i cuchiladas;
L juntouro de giente que smorece
Ten las rosas de sue quelor mudadas.
Yá cuostas dan i bidas; zaparece
Aqueilha rábia i sóbran las lhançadas;
Ende l Rei de Castielha derrotado
Se bei i an sue eideia demudado.
43
«L campo bai deixando al ganhador,
Cuntento an nun deixar alhá la bida.
Ban cun el ls que quédan alredror,
Que l miedo le dá alas na fugida.
Ancúbren an sous peitos l delor
De la muorte i fazienda derretida,
De la mauga, la zonra i triste noijo
Por ber que outros agárran l sou çpoijo.
44
«Alguns ban maldezindo i blasfemando
De quien purmeiro guerra trouxo al mundo;
Outros l’ambicion reles ban culpando
De l peito de codícia bagamundo,
Que, pa sacar l alheno, abinturando
Se bai l pobo a las penas de l Perfundo,
Deixando tanta mai, i tanta tie,
Sin filhos, sin sous tius, sin alegrie.
45
«L ganhador Juan passou ls dies
Questumados ne l campo, an grande glória;
Cun oufiertas, apuis, i romaries,
Grácias le dou a Quien le dou bitória.
Mas Nuno, an caminadas mais tardies
Nun quier deixar na giente del mimória
Que nun seia por armas soberanas,
Pa las tierras se bai alantejanas.
Traduçon de Fracisco Niebro