Lhuita de bruxas

PUB.

Ter, 01/08/2006 - 16:22


Puls meados de l més de Márcio yá la borregada s’apartaba de sues mais, pa ls lhebar a pacer ne ls melhores pástios. Assi ls cordeiros quedában cula yerbada de las cortinas i dalguas ferranhas. Fui por un destes dies que tube ua de las melhores cuontas de mie bida.

Ls cordeiros morrien-se uns atrás de ls outros, un berdadeiro zbaste cumo nunca habie sido feito ne l nuosso ganado, miu pai yá nun sabie l que fazer para parar esta lheba.
- Cumo yá lhiebo las nuites sien drumir sin atinar cul mal, ampeço a botar cuontas a la nuossa bida, zabafaba cun mie mai. Ancuontro-los muortos a la purmanhana, i anté nin tengo gana de los çfolhar para aporbeitar l çamarrico.
Zanimado acrecentaba:
- Ye ua que anda por ende, digo-to-lo you. Antes fusse ua cisma mie. Çcunfio porque hai muito tiempo que todo mos cuorre bien. Ambeija ye l que ye. Fui-me a assomar a la ferranha de la cortina de las Lhagas i staba toda acamada, i desses modos que staba yá habie feito l mal. Se nun fago nada bán-se todos. Bou a mandar l garoto a la Granja, a la bruxa benzedeira.
Mie mai inda le dixo:
- Mira a ber l que fazes, nun baia eilha a tramá-lo pul camino!.
Solo mais tarde ye que bin a saber que fui mandilete dua bruxa contra l’outra, que fui a fazer queixas dua bruxa mala a ua bruxa buona. La mala andaba porqui, rebolcando-se na ferranha i na yerba a la nuite, mas pul die andaba çfarçada ou armana, que sei you! La buona staba alhá pa la Granja.
Yá que miu pai m’iba a botar a camino, mie mai temie que eilha tubisse fuorças para me fazer mal, yá al pie deilhes nunca s’astreberie. Quando iba chegando a las marras de Bilasseco, la burra dá un grande arrodion que quaije me chimpaba. Suorte la mie q’íba d’arreata curta i cun berdascon assossegei-la. Starie eilha ne l camino ou scundida ne l juncal a las bordas de la ribeira? Ou çfarçada de ranielha? Siempre me cuntórun que estas bichas stán afeitas a la frescura i a la berdura, ls charcos son l paraíso de las sues parientes.
Fazer la jornada de Zenízio a la Granja, passando por Bilasseco i San Pedro, dacabalho, sabe-se que ye melhor un prebenir-se cun caruolo de pan, i ganas de mejar tamien bai a tener. Fui l que m’acunteciu a mi. Quando, na beiga que hai a l’antrada de San Pedro, m’abaixei para botar las augas fuora, you yá solo oubi un tiu als bózios a l’antrada de la caleija. Nun fura el i nun bie mais la burra.
- Ei burra, quieres-se-la pregar al garoto!?
Mesmo achegando-me de ls terreiros de la bruxa buona, la mala nun habie perdido las fuorças. Cuido que ne l mundo de las bruxas buonas i malas tamien hai guerras. Cheguei a la Granja, dei l recado a la benzedeira que de pronto fizo ls papelicos i you fiç-me al camino de buolta a casa. Á burra para que te quiero, sin berdasca nien moscardo picaba al trote cumo quien fuge de l diabo, mas cun tino.
Ls papelicos que benien cumigo, seinha de que nun habie manha, fúrun puostos nua lhata nun buraco de la parede na curriça. Eili al pie çpinduradeiro de las çamarras. La ferranha de la cuortina de la Lhagas nun más se biu caída, nun se morriu mais ningun cordeiro, i ls outros crescírun i angordórun. Apuis fúrun bendidos nua feira de l Naso a un tiu de baixo. Fui la melhor borregada que alhá apareciu. Benciu la bruxa buona.
Faustino Antão