Ter, 12/12/2006 - 12:13
Apuis de la bejita de meia-nuite, ancostou-se un cachico. Habie dado anstruçones pa l chamáren a las seis de la manhana i tenéren l cabalho purparado a las siete i meia. Farie la bejita als malos i a las uito yá starie a camino.
Passou l serbiço al doutor que antraba i saliu cun la eideia de que nun poderie deixar passar mais tiempo. Tenie qu’ir alhá! Nin perdiu tiempo a zayunar-se. Chube-se an riba l cabalho aburmelhado que siempre l lhebaba pa to l lhado i bota-se a camino. Bempuosta era l sou çtino mas quedaba a uas buonas dues horas a cabalho. Tó era siempre lhugar de paraije. Ende meterie algue cousica ne l stomado, de modo a chegar l mais debrebe possible. Lhamoso, lhugarico pequeinho, cun uas dieç casas de morada era siempre l lhugar de çcanso, antes d’arribar a Bempuosta, apuis dun die anteiro ne l spital de Mogadouro.
Tie Calba, todas las quartas purparaba l almuorço pa l doutor. Naquel die chegou mais temprano do que questumado. Batiu a la puorta i fui antrando.
- Dius mos dé buonos dies.
- Buonos dies mos dé Dius. Pus hoije chegou mui cedico! Inda nun porparei l’almuorço.
- Sabes, yê hoije que bou alhá.
- Mas bai adonde?
- Bou-me a ber se oubo la tecedeira.
- Á senhor doutor, mas se l béien pul termo ban a dezir cousas.
- Mas só tu i you yé que l sabemos.
- Stá bien, stá bien. Mas se me preguntárun l que digo?
- Dizes que stube la nuite ne l spital i que fui a spargir.
Quedou a falar solica: “este doutor yê tonto…!». I alhá fui pa la cozina pa ls sous puorparos.
L doutor saliu a pie pul carreiron abaixo. La ribeira de Lhamoso bruaba. Dízen que l poço de Pel Negro angulhe mais de trés carros de lhinhas, tan grande ye la sue fundura. La fuorça de l’auga i muitos melhones d’anhos puoden fazer marabilhas na natureza. Queda na ribeira de Bempuosta, un cachico arriba antes de las dues ribeiras s’ancuntráren. Pie delgeiro, pus tenie que chegar alhá antes de meidie. Inda dou para çcansar un cachico antes de poner l’oubido a la scuita.
A meidie an punto, striba l cuorpo na borda de la fraga a ber se scuitaba la tecedeira. Nesto, zás! algua cousa se çprende de l bolso de la jiqueta. L oubido scuita deilhi a cachico un “chacle”. Yá nun tubo gana de oubir la tecedeira. L camino pa riba era mais custoso mas lchegou bien a tiempo de saborear l galho refogado que tie Calba habie purpardo.
Apuis de la barriga chena, regada cun buono bino, yá tenie mais gana de falar i fui el que puxou cumbersa.
- Sabes, Calba, la tecedeira nun l’oubi you mas quedou-me alhá cun la mie caneta d’ouro, que me habie custado dous contos de reis.
- Nun me diga!
- Yê berdade.
Ua risada mi grande saliu-le naquel sfergante i dambos a dous se quedórun nua risa pegada.
António Cangueiro