class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164531 node-type-noticia">

            

La cunsemiçon de l çapateiro

Ter, 19/09/2006 - 15:42


Naquel lhugarico, era siempre motibo de antresse la ida de l çapateiro para ua de las casas que todos ls anhos renobában l calçado. Aparecie bien cedo, nua manhana frie de Dezembre.

Alhá se achegaba el cun aqueilha mesa quadrada a las cuostas, squesita, cun un rebordo na parte de riba, adonde ferbien las mais stranhas ferramientas. Alguas deilhas até se podie dezir que parecien antortadas, tal era la forma stranha que tenien.
L sítio era l de todos ls anos, ambaixo de l cabanhal, que era un lhugar assossegado. Ampeçaba-se por fazer l lhume que tenie que durar todo l die. Apuis, purmeiro ls filhos, lhougo a seguir ls pais, cun meias nuobas ou lhabadas, ponien l pie an riba de la suola pa l çapateiro fazer l zeinho de l pie de cada un. L trabalho alhá iba andando, dun modo que parecie que l die se iba a acabar sien que ningun de ls çapatos quedasse pronto.
Chegaba la hora d’almuorço, i la boç de la tie Adelina chamaba l çapateiro Antonho Pina para almorçar. A la mesa, era agora tiempo de preguntar pul filho que nacira cun manqueira nua pierna, que nun l deixaba jogar cumo ls outros garotos.
L miu Luís? Alhá stá. Aqueilha pierna tuorta, nun ten maneira de s’andreitar. Custa-le a andar, manca muito, anfin, ye un triste. Anquanto la mai podir tratar del, stá tudo bien, apuis... apuis....i calhou-se.
La tie Adelina achou por bien mudar la cumbersa, i falou de ls tiempos malos que l Mundo bibie. L çapateiro que quedaba muita beç el solo, mesmo quando trabalhaba, nun habien sido poucas las bezes que çcargaba cul martielho na suola la rebuolta por tanta andifrença, tanta zeigualdade.
Éran horas de bolber al trabalho i atiçar l lhume pa l restro de l die. La garotada, que nun tenie scuola, als poucos iba-se ajuntando al redror de l lhume i, cul frio que fazie, cada beç se ponien mais an riba, de modo que l çapateiro nun se calcie. Este agarraba la subela para ampeçar a coser ls çapatos, ponie las maniotas, que éran a modo uas lubas de piel, aparecidas a las de un cundutor de corridas de altemobles, mas era solo para que l filo nun le cortasse las manos, quando se fazie fuorça para apertar ls puntos. Nun géstio lhargo, d’aperpósito, cun las dues manos agarraba la garotada çtraída i anton éran cumo ua parede a sbarrulhar-se, cada un a caier para sou lhado, deixando outra beç l campo todo pa l çapateiro.
L die ampeçaba-se a ir, i ls pares de çapatos, an modos defrentes de acabamiento, tenien que cuntinar l die apuis.
A soutordie a la mesma hora alhá staba l çapateiro ne l sou canto, ambuolto cun las formas, las subelas i aqueilhas ferramientas squesitas que solo el sabie para que serbien. De repente, ua bozearie chega-le als oubidos, i als poucos bai çtrinçando que se trata de la tie del que se caíra ne l camino quando bolbie de la fuonte. Cuorre para alhá, mas quando chega la mulhier yá staba muorta. Morrira-se lhougo i naide podie fazer nada.
Feito l antierro, l çapateiro ten que quedar por casa para tratar de l filho que quaije nun podie andar i nien iba a scuola. Sien salir de casa, l çapateiro bai trabalhando eili, mas pouco, que l’eidade yá bai pesando. L filho manco ye que nun le sal de la cabeça, l que eirá ser del quando el morrisse? Screbiu-le al único armano bibo que era eimigrante ne l Canadá. Gilberto pormetiu-lhe que s’acauso algua cousa acuntecisse, el lhougo benerie a saber de l sobrino i tomarie cuonta del.
Nun tardou muitos anhos que la salude de l çapateiro s’amalinasse, morrendo-se lhougo a seguir. Gilberto, mal soubo la notícia botou-se a camino, mas quando chegou yá l armano habie sido anterrado. Quando saliu de l carro de praça que l habie lhebado i anchiu ls pulmones cun l aire de l’aldé adonde nacira, l oulor fuorte de quarenta anhos loinge anchírun-le ls uolhos d’auga. Un remolino de sensaçones ambadiu-le l´alma, i eili quedou heipnotizado. Solo l rugido de l táxi a poner-se an marcha l sacudiu daquel ancantamiento.
Inda antes de ber l sobrino, yá habie resolbido que nun bolberie pa l Canadá.
Válter Deusdado