L lheiron i l lhagarto

PUB.

Ter, 12/09/2006 - 17:35


Era ua beç un lheiron cula manha de balenton. Era l que se podie chamar un fanfarron, pus aporbeitaba siempre para dezir que to las cuontas de miedos éran mintiras. Todo l coincien por Guedeilhas Fanfarron, guedeilhas pul pelo, fanfarron por ser un gabarolas.

Nasciu ambaixo dua pedraceira que habie acerca dun patatal, nua lhata de l'ancuosta de l Barrocal. Mui nuobo, l pouco que sabie cabie nalguas cuontas destes patatales, lheiras de frajones, de garbanços i bobibales. Afuora isso, era çcoincedor de quaije todos ls males deste mundo. Mas quien lo oubie falar nun lo metie na cadena. A todo l que le dezien el resmungaba, ami nada me mete miedo. Sue mai, cumo to las mais, nun se cansában de recomendar:
- Nun bos aparteis uns de ls outros, nin squiera bos benga a l'eideia de antrar ne l Barrocal. Ende muitos parientes antrórun i cúntan-se puls dedos dua mano ls que salírun cun bida. Por antre to l fraguedo, hai silbedos, touças, carbalhos, scobas, freixeiras, pingemouros, piornos, stebas, ye un berdadeiro anfierno. Essa ye la morada de queluobras, lhagartos, mouchos, águilas, lhobos, raposas, einimigos que stan siempre scundidos i amouchados para nun se scapar naide cun bida.
Mas l buono de l Guedeilhas Fanfarron, respuondie cun fanfarroneç i arremedo:
- Qualquiera die boto-me anté alhá, ídes a ber que todo esso son tretas, bós nun passais duns medricas que acraditais an lhéries.
Assi fizo. Un die a la tardica metiu-se a camino, benciu la pequeinha ancuosta, i sin dar por eilha ende staba el ne l meio de todo aquel touçal, mirando para un lhado mirando pa l outro, i de tan çtraido que stubo yá nun sabie adonde staba nin donde habie benido. La scuridon ampuosta pulas slombras ancubriu l sol, quijo arrecular, dou buoltas i mais buoltas mas yá nun dou cul camino para bolber para casa. L cuorpo tomou-se dun friu stranho, las piernas tembrában que nien berdascas berdes, quijo pedir ajuda mas solo le salírun un grunhidicos çaçamelados, staba tato i molhado que nien un pito.
Un lhagarto que hai muitos anhos moraba nua madrigueira ambaixo dua penheira, oubiu choramingar. Assomou-se para saber l que se passaba a aqueilha hora, yá que la bezinança habie de star arrecolhida. Nien quijo acraditar, un lheiron eili ne l sou telhado, anté sfregou ls uolhos!
- Aí balha-te Dius, l que fazes eiqui? Tu acauso nun sabes que esta tierra nun ye pa la tue raça? Scapa-te, que inda puodes dar grácias. S'acauso bás a tener la puorta de la mie bezina queluobra, eras ua beç un lheiron. You nun tengo fame, pus hoije l miu almuorço fui ua buona tortielha. Se queires un cunseilho d'amigo, sume-te sin bruído.
Mas l lheiron lhimpando las moncas, botou uas palabricas gagadas:
-Mas you nun sei l camino!
- Buono, anton la cousa stá mais mala que you pensaba. Tu eiqui nun puodes quedar mais tiempo. You bou-te a lhebar, mas bas a pormeter-me que nun le cuontas nada a naide. Se ls mius bezinos bénen a saber que you ajudei un lheiron, inda fazen caçuada de mi. Chube-te ne l miu lhombo .
L buono de l lhagarto staba naqueilhes die d'atamar l mundo.
-Adonde moras?
- Naquel patatal de l'ancuosta, respundiu-le l lheiron.
Quando stában a chegar, l lheiron dixo pa l lhagarto:
-Podeis deixar-me eiqui, agora yá you m'amanho.
Soutordie, quando cumbersaba culs amigos, un deilhes apercurou-le:
- Anton inda tenes gana de bolber anté l Barrocal?
- Agora yá nun se m'antolha tanto.
Guedeilhas Fanfarron anté era un lheiron armano als outros, solo nun sabie era que lo era.
Faustino Antão