class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164121 node-type-noticia">

            

L diente malo

Ter, 04/07/2006 - 15:54


Dezir que datrás tenie uns dientes que nun habie nuozes que le rejistíssen, i agora aquel castigo: uas delores, un anchaço, ua cousa por demás! Assi nun podie ser. Iba-se a ber a tiu Américo.

A la puorta de tiu Américo Pélas inda le tremiu la paixarina, que nun gustaba que le sgarabatássen la boca, mas ua guinada ne l diente malo fizo-lo arresolber-se a bater a la puorta.
- Entre, quien ye!
La cozina staba atupida de fumo i la sola lhuç que alumiaba a tiu Américo Pélas, abornalado ne l scanho, benie de l lhume i dun jineluco po riba l almairo. La tie pelaba ua pita, nua caldeira cun auga a scaldar, an riba de l puial. Lhabrador cumo ls outros, home de quarta classe fazida de garoto, tiu Américo yera l médico de l pobo, i l andreita, i l dentista, i tamien cortaba l pelo als tius, por isso le chamában l Pélas.
- Anton que nobidade hai? Senta-te eiqui neste talho, diç l duonho de la casa, apuis de se tenéren dado las buonas horas.
- Ah, home, deixai-me alhá! Tengo este diente que me dá ua guerra! Benie a ber se me dábades un jeitico.
- You solo se te lo puodo arrincar!
- Mas a ber se nun me feriedes muito, que you tengo uns delores que anté peç que ráchan aqueilha parede!
- Stá bien! Bá, mas nun seias caguinchas que nun duole nada! L diente cai-se el solo, bás a ber!
I pa la sue tie,
- Ah Jesefa, trai-mos acá la garrafa de l’augardiente i ua carreta de lhinhas.
- Pori me quereis amborrachar?
- Calha-te i bebe un buncho de augardiente, mas antes de l’angulhires, anxalaga bien la boca cun eilha.
Tiu Pélas scochou un cacho de lhinha, atou-le ua punta al diente malo, la outra als murielhos i ancostou-se pa trás.
- Mas anton que ouparaçon le ides a fazer al diente?
- Ah miu home, isto lhieba tiempo! Nun bés, ua acumparança, cumo tal, las ties quando ándan a cozer, purpáran la massa i apuis ténen que la poner a drumir. L diente tamien ten que se purparar pa l’ouparaçon. Damos uas lérias anquanto asperamos un cachico.
I ls dous homes zanferrujórun la lhéngua, l más bielho cun las tanazes a sgarabitar ne ls tiçones i a chuçar ls rachones de l lhume, i l outro sentado ne l talho, quaije cun ls narizes an riba de l strefogueiro i l diente atado als murielhos. I zanferrujórun-la bien zanferrujada, a cortar an la casaca deste i daquel, que las ties ténen la fama, mas ls homes tamien assegúran bien la bara de l palário dessa mardomie.
De repente, sin chite nien chote, tiu Pélas caçou un tiçon de l lhume i açomou-se-lo als queixos de l outro an la punta de las tanazes. Ah rapazes! L home, cunsante staba sentado ne l talho, nien tubo tiempo de s’anquemendar! Dou un rebiron al para trás, a fugir de l tiçon, i bolcou-se ne l chano. Alhebantou-se a sacudir las mofas i dixo-le ne l meio de dues carbalhadas:
- Anton you ye que buí l’augardiente i bós ye que zoustinais!? Ben un por bias dun diente malo i lhieba este trato! Se la cura ye esta, bou-me ambora que yá stamos cumbersados!
- Bai, bai, que esta cura yá nun percisa más cumbersa!
I yera bien berdade. Çpindurado de ls murielhos, alhá staba l diente malo, a balanciar an la punta de la lhinha.
Alfredo Cameirão