class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-162716 node-type-noticia">

            

L casamiento de l Natal

Ter, 29/11/2005 - 15:36


Naquel anho ye que tenie que ser. I yá nun era sin tiempo. Habie sonhado tanta beç cun isso que tenie de acuntecer. Era pena que naqueilha nuite stubira ua eimbernada tan fuorte. L aire, cumo zasperado sabe-se alhá cun quien, ateimaba an fazer perder la pacéncia a qualquiera un. Nun tardarie muito pa la Missa de l Galho.

Yá andrentro de l’eigreija, l bruído de la porrascada d’auga cuntinaba. Tenie quaije la certeza que astanho si acertarien ne l casamiento que el tanto querie. Á se el tubira podido anfluenciar als que tratórun de ls casamientos! Mas isso era solo pa ls mais bielhos i eilhes nunca dezien nada. Mas tamien todos sabien que el gustaba de la rapaza. Só se fusse mesmo para fazer caçuada, mas nó, el nun tenie einemigos. La missa alhá iba cuntinando i yá se staba a purparar l “beisar l menino”. Acabada la missa nun se oubie la chuiba, mas na rua nun paraba aquel merujar que fazie la nuite húmada i frie. “Será que se bai oubir bien, cun ua nuite tan mala?”
Ls moços sulteiros mais bielhos, cumo era questume, yá tenien las listas purparadas i nun tardou muito para que de l cabecico dalhá se oubisse "alhá bai un", dezindo-se apuis l nome dun rapaç. Todo era falado por un ambude para que se oubisse bien loinge. Inda l ressono nun se habie perdido i yá de l outro lhado arrespundien "cun quien?", deziendo-se agora l nome de la rapaza. Staba feito l casamiento para bigorar pa l die de Natal. I assi íban passando la nuite. Quando oubiu l nome del l coraçon parou-se-le i só por mui pouco nun deixou de oubir l nome de la rapaza cun quien lo habien casado. Quedou triste i sentiu un delor amargoso que l atentou por toda la nuite. Un anho anteiro de spera i tanta sprança que el habie puosto naquel anho, i nada. Quaije todos sabien que el gustaba daqueilha moça. Anton porque l casórun cun outra? Assi nun podie beilar cun quien el gustaba ne l die de Natal, nin dar-le l abraço de l questume, que tanta beç ya habie sido cuntrariado.
Ya nin fui pa l ajuntamento a comer un cibico de bacalhau, a la ruoda de l lhume. Habie quedado sin fame. Mas pula nuite acabou por resolber outra cousa i soutordie bien cedo apareciu ne l baile pa le dar aquel abraço a quien debie i a quien nun debie.

Válter Deusdado