class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164018 node-type-noticia">

            

L aguçador

Ter, 20/06/2006 - 15:48


Al oubir aquel sonido, lhembraba cun suidade ls tiempos de garotico, porque sobiote armano a aquel, cumprado nua feira, el tamien tubira.

Achaba-le grácia, cumo un jogo de garoto, mas era ousado para apregonar un oufício de giente grande. Albino, cumo era coincido por tener la piel sin quelor, nunca achou l oufício de aguçador ua cousa séria. Todo aqueilho le parecie un jogo. Era quaije siempre ua tejeira, ua faca que percisaba de ser aguçada, ou anton l chapéu de chuiba, que mudados ls arames strampalhados, tornaba a marchar por algun tiempo, mas nunca más era l que fura dantes.
El eili staba outra beç, cun la bicicleta i la piedra que andaba alredror para aguçar. Uns cachicos de panho bielho de chapéus de chuiba atrás de l selin, arrematában l cenairo probe i algo triste. Çarafin era l nome de l rapaç, que a las bezes assopraba naqueilha cousa a modo rigaleijo, i ajuntaba la garotada atrás del. Nun tenerie más de binte i cinco anhos. Albino nun antendie cumo alguien podie bibir a aguçar tejeiras i a remendar guarda chuibas. La figura de Çarafin era de pessona asseada, inda que las roupas se bisse lhougo que éran probes i mui ousadas. Dezie-se puli que gastaba mas tiempo adonde houbisse rapazas sulteiras do que a fazer l trabalho, que ua ou outra bielha le daba.
- Marta!?... tratou eilha de abisar la filha casadeira, para tener cuidado cun aquel aguçador que nun era buona rés.
- Á mai, se nun l coinceis, cumo podeis tener essa oupenion?
- Oubo falar,...oubo falar...
L scándalo arrebentou na Primavera de l anho a seguir. La rapaza que amanaçaba fugir cun el nun era Marta, mas si la filha de ls mas ricos, la Ricardina de ls Álvares, que era murgada i todo. Á que de l rei, cumo pude ser! La rapaza mas mimada de las redundezas gustar dun aguçador?!
- Á cumadre Angrácia, cumo puode ser!?
- Sabeis alhá, cumadre, l que por ende bai! Ban a mandar la rapaza para casa de ls tius que móran loinge para nun se dar ua zgrácia.
- Mas á cumadre!...Bistas bien las cousas, se la rapaza gusta del!...
- La cumadre Albertina fala assi porque nun ye buossa nieta.
- Nin buossa.
- Esso ye berdade, mas mesmo assi nun stou d´acuordo cun esso.
- Deixai alhá cumadre, ls tiempos son outros. Dezi-me ua cousa, se hoije tornássedes a ser moça fazides l mesmo que fazistes?
- Á cumadre deixai-bos dessas preguntas tontas.
- Pus you, quedai a saber, fazerie muita cousa defrente.
Todo se passou mui debrebe, i Ricardina fui a bibir para an casa de l tiu que moraba alhá pa l Puorto. Quedarie assi todo resolbido, respirou de alíbio l pai, Gonçalves Álvares çpuis de bolber a casa i tener deixado Ricardina bien loinge antregue ls cuidados de l armano.
La mulhier, Agusta Álvares, ye que nun tenie tanto la certeza desso, mas cuntinou sin dezir grande cousa, solo ancolhie ls ombros i dezie que habie que sperar.
Las purmeiras notícias de l armano subre la sobrina éran buonas. Ricardina passaba muito tiempo an casa, parecie tener buntade de agarrar la nuoba bida.
Mas l bigor de l amor de ls binte anhos, nun rejistiu muito tiempo. Ua tarde, inda sin tener passado un més, un pequeinho scrito de çpedida, deixaba outra beç la família de ls Alvares ferida no sou argulho. Sin saber l paradeiro de Ricardina, l’eideia de l pai oufendido fui squecer que eilha era sue filha.
- Acabou-se!..., zabafaba cun Agusta.
- Como puode acabar, home, ua cousa que solo agora ampeçou?
- Eiqui nesta casa nun entra más.
Agusta nun respundiu lhougo, i ficou-se a pansar ne l que le eirie a dezir.
- Anton, se un die la nuossa filha aparecir eiqui a percisar de nós, cumo fazemos?
- Nada... Nada...
- I se trair un nieto?, preguntou Agusta.
- Nin assi... Nin assi... I nun me fagas más preguntas. Acabou-se.
Passou-se un anho, dous, i outro, i niua notícia de Ricardina. L coraçon de Gonçalves Álvares yá staba dóndio i nua tarde lharga de berano, deixou scapar de perpósito l nome de Ricardina para ber se la sue tie tornaba al assunto.
Agusta lhougo se dou de cuonta de l zassossego de l home.
- Oube Gonçalves!, la nuossa Ricardina faç manhana binte i cinco anhos.
Gonçalves nun arrespundiu, i zbiou-se ambergonhado cun las lhágrimas que nun podie cuntener. Pensou an ir a saber de Ricardina, mas cumo? Eilha ye que nun queria tornar, senó yá habie dado sinal. De l armano de adonde habie salido nada se sabie, i Gonçalves als poucos arrependiu-se de tener tomado aqueilha decison.
Ls anhos cuntínan a passar i las purmeiras seinhas de belheç ban tomando cuonta daqueilha casa cada beç más triste. Nua daqueilhas tardes que parécen nun tener fin, un home de meia eidade, cun un rapaç duns quinze anhos, bate a la puorta a dezir que bénen a saber de l Sr. Gonçalves i de la dona Agusta.
- Somos nós, arrespundiu Gonçalves.
La Dona Agusta achegou-se más un cachico, para ber melhor las caras.
- Nun sei cumo ampeçar. Ye defícele de bos dezir isto. Este ye Gilberto Gonçalves, buosso... buosso nieto.
- I Ricardina?, quaije gritou la dona Agusta.
Seguiu-se l rugido de l cuorpo de Gonçalves a caier redondo ne l chano.
- Ai Jasus, que el se muorre!
Cuorre-se i grita-se por socuorro. Tarde demais. Gonçalves muorre-se eili mesmo.
- Çarafin?...agora tu sós l home desta casa, tu i l miu nieto. Quiero morrer an paç, i sei que Ricardina aproba esta decison.
- Tal cumo traier ls restros mortales deilha para este semitério, arrematou Çarafin.
Válter Deusdado