Cuonta de l Peleiro

PUB.

Ter, 12/07/2005 - 17:27


Passaba l anho de 1954. Raposo, era este l nome cumo era coincido, corrie montes i balhes, passando puls lhugares mais solicos, até a las aldés fartas para cumprar las pieles de ls animales, que depuis bendie a outros, bibindo de la defrénçia de ls précios antre la compra i la benda.

Era coincido por Raposo, talbeç pula sue porfisson, ua beç que la piel de la raposa era naqueilha altura ua de las mais bien pagas. “Raposo pra eiqui, Raposo pra eili…”, era bisto de beç an quando, quando menos se speraba. Alhá benie el, pronto para cumprar pul précio mais baixo las pieles mal cheirosas. Mas isso yá alha bán muitos anhos.
Cunta-se que na altura, quando era moço, habie matado um lhobo que le saliu al camino, i lhougo eili le tirou la piel. Alhá baliente era el, fuorte, de ombros bien lhargos.
La última beç que aparciu, non parecie l miesmo. Bielho, mas bielho!... Un mal daba-le cuonta de la salude. Dezie-se que era por bias de las pieles i de las cousas que ousaba para las cunserbar. Raposo biu-se oubrigado a parar l trabalho, porque nun era capaç de respirar bien i cansaba-se muito. L Doutor Abrantes abisara-lo para que parasse, se querie cuntinar bibo.
Parar!...Parar!, esta palabra ferie-lo fondo, mas nun habie outra salida. Nun tenie fuorças. Maldito mal que le roubaba toda l’alegrie!
Cun dous nietos, un de cada filho, tenie todo para ser feliç,… i afinal nada. Ls nietos, de trés i cinco anhos, tenien mais fuorça do que el. Marie do Céu, mulhier roliça cun quien se casara trinta anhos atrás, tomarie agora cuonta del.
“Anton, cun cinquenta anhos stou eiqui feito un trapo!?” Raposo nun aceitaba l mal.
Cun Marie do Céu, habie tenido ua bida sin brilho. El passaba muito tiempo fuora de casa, nas buoltas por todos aqueilhes lhugaricos. Ls filhos medrórun a la selombra de la mai. Ua ou outra beç, nun palheiro, habie-le faltado a la palabra que le dezira a Marie do Céu ne l die de l casamiento.
A cada die que passaba, mais oumentaba la sue dependéncia. Tenie agora todo l tiempo para ber l cumportamiento de Marie, que le parecie merecer algua çcunfiança. A las bezes, sin dezir nada, iba-se ambora a meidies anteiros i isso dolie-le ne ls pensamientos a Raposo. Até eili, el non tubira tiempo de reparar nessas salidas, pus pudira!..., el ye que era l faltoso. Mas agora quaije die si die nó Marie do Céu zaparecie.
Raposo, cun cuidado, dixo-le a la mulhier que percisaba muito de la sue cumpanhie. Nun ancuntrou grande acolhimiento nessa sue buntade. Stranhamente para el, oubiu-le dezir a la mulhier que tubira pacéncia, mas que un die destes se iba ambora. Raposo, que yá çcunfiaba, tenie agora eili la proba. Calhou-se i nun tornou a falar nisso.
Ls dous filhos habien-se casado, tenien la sue bida. Raposo sentie-se çfalhecer quando uas semanas adelantre Marie do Céu se fui ambora sin dezir nada.
Pigarreando, solico, sin naide, sentiu-se abandonado, tenie solo la besita sin buntade dun de ls filhos, de loinge an loinge.
Ls bezinos nun gustában de la sue cumpanhie, porque mal ampeçaba a tossir quedaba-se naqueilha agonie mais de cinco minutos, sin cunseguir retomar la respiraçon. Aflegie-se, i aflegie a quien bie tan grande sufrimiento. Parece que eisiste andrento del un lhume, que bai queimando nun sei l quei, i le tira l fuolego. A cada die sal menos de casa. Fáltan-le las fuorças, ls bezinos eibítan-lo, sinte-se solo.
La falta solo fui bista pul Fortes, l único bezino que, anque pouco, inda le falaba. Chamou!…Chamou!... Batiu a la puorta, purmeiro debagar, apuis cum mais fuorça, i nada. Tubo lhougo un persentimiento malo, quando un calafriu le antrou pul cuorpo. Non tubo coraige de ber el solo a Raposo çpindurado nua cuorda.
Válter Deusdado