Cumbertiu-se a cardador

PUB.

Ter, 07/11/2006 - 10:45


Bastian Chancas nun s’iba a squecer an to la sue bida daqueilha abintura, çpuis de l que le cobrórun i las chapadas que lhebou. Cumo las chapadas yá nun le salien de la cara i de la Pruoba nun benie l perdon, outra cousa nun habie que fazer. Cunformar-se, quedar-se cun eilhas i arrotar que nien abade.

Nun atinaba, nun staba cierto. L Naso eili a la lunjura dua lhapada de la sue tierra i ls lúcaros íban-se pa ls Mata-Cristos. De agora palantre la bingáncia habie de ser nas campanas. Lhebar ua scalada i repicá-las anté ls anfernizar.
Anfardou-las, tamien porquei nun quedou calhado, nun fizo cumo ls demás. Quien lo mandaba a el ser zumbeteiro? Calhaba-se, nun ls arremedaba nien fazie caçoada! Lhebou-las quaije por d’anquemenda, anton ende las tenie. Cun aquel maldito feitiu d’arremedo, falicas mansas i la risica strilhada na cara:
- Senhor guarda nun bos cunsúmades, que eilhes nun pássan fame.
L cabo de la Guarda Republicana lhougo que ls de la Pruoba fazírun queixa de l sumiço de ls caramonos nun tubo muitas dúbedas adonde s’ir a saber deilhes. Muntórun spera pul fusco fusco a cobierto de la nuite, scundendo l jipe atrás duas ramalhadas, eili acerca l terreiro de l’Eigreija. Éran horas de cena i nun fui perciso sperar muito i to la camarada de Bastian Chancas s’ajuntou cumo era sou questume.
La Guarda-rapublicana sabie las manhas todas, anganhá-la nun era cousa fácele. La patrulha saliu de pronto subre eilhes. L cabo pregunta cun boç d’outoridade:
- Adonde stan ls Santos?
Todos quedórun calhados que nien ratos, que la hora i ls tiempos nun éran de sperteza. Yá habien cenado i a naide se l’antolhaba quemer anriba uas castanhas. Todos sabien cumo la Guarda gustaba d’arrebunhar, a nun ser Bastian Chancas. L’outoridade, ateima pula segunda i redadeira beç:
- Adonde stan ls Santos?
Cumo só Bastian Chancas habie abierto la matraca, apuntórun par’el, bota-te ne l serbício públic, andicando la biatura. Lhougo pul camino calcírun-le las oureilhas i alhá na Casa de la Guarda amassórun-lo tanto que nun fui perciso preguntar la terceira beç. Que Bastian Chancas, cuitado, mesmo cula prison de falas que tenie de nacéncia, çaçamelando, botou acá para fuora:
- Cá…cá… cácá you digo que ls Santos nun pássan fame porque ls scundimos nua tulha de grano.
L buono de l Bastian Chancas solo tubo dreito a la biaige de buolta porque tubo que çclarar la denúncia anté la fin i dezir qual era la tulha, pus habie-las an to las casas, la gana de ls guardas era el quedar a monte.
Mas habie quien acreditaba que el tenie bida para estas i muitas façanhas, mentres salie dua patifarie yá staba andrento doutra, la sue bida era ua façanha de las taludas. Nacido ne l meio dua família de cinco mulhieres, sue mai i quatro armanas, la nuite que fui parido arrodeórun-lo i todas eilhas de boca abierta i cara de spanto, dezien:
- Mas l crio ye todo el amperrunhado, solo se le bei la cabeça i las piernas!
Parecie que d’adonde benie se habien squecido de l sticar, i agora la gana de l mulheriu era fazé-lo, mas i çpuis se el se scachaba?! Assi lo deixórun ancolhido, ambrulhado nuns culeiros.
L pai staba çpensado de todo esse zgusto pus yá habie deixado este mundo, staba agora ne l eiterno çcanso, fazie uns nuobe meses, assi que la mai quedou cobierta. Agarrou la maleita que dá cuonta de ls ganados, mete-se nas pessonas pul bafo i la calor de ls stiercos, i mata-las.
Nessa hora que Bastian Chancas bieno al mundo naide fituraba l que salirie deili. Era amperrunhado mas mamaba bien, nun daba muostras d’atalhar camino pa l cielo de ls anjicos mais debrebe. Agora yá mais bielho, que de taludo nun se fizo muito, sabie-se que era un trabiesso, un bardino, un patifório, cobiçador de mulhieres i lhadron de Santos. Tamien sabie la doutrina de la códia i de la bardasca. Nunca se cunfessou a nanhun cura, cumbertiu-se a cardador para assi ganhar la bida, i fazie la temporada pulas aldés de ls alredores.
Faustino Antão