class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-165275 node-type-noticia">

            

La fogueira de la paç

Ter, 09/01/2007 - 10:22


Pula mie bida afuora muitas bezes m’alhembrei de la fogueira daquel anho. Si, porque hai tanta cousa zarrimada i birada al alrobés neste mundo que la nuossa lhembráncia bira-se pa las cousas buonas datrás.

Subretodo quando andrento de nós l ánimo ancrudece de friu i scuridon. Ende chegamos a pedir que la fogueira benga arreganhada i cula fuorça de la calor i lhuç a bencir todo esso.
Aqueilha que se fizo aquel anho a la Capielha, fui culs cepos arrincados ne l Barejon i de l zbrabar de l touçal de las Suortes Nuobas. Naide la çfrençaba de la de ls anhos atrasados, la mocidade nun se querie quedar atrás ne ls porparos i tamanho. La mocidade era ounida i baliente. L mesmo yá nun se podie dezir de ls rapazes de la scuola, zounidos i malos cumo ls de las ceitas.
Todo quedou muito mais anfernizado ne l redadeiro die de la fin de las classes. Las demandas de ls rapazes de Belharino i de Maçaneira, se yá andában mais malas que la burra de Libório, muito mais azedas quedórun nesse die, a poner fé ne ls palabrones botados por dambas las partes. La rebelion a lapada tubo lhugar ne l cruzeiro adonde s’apártan ls caminos.
Fui un anfierno. Las paredes altas de la cortina serbírun de porteçon. S’assi nun fusse alguien quedarie cula cabeça rachada pus la chuiba de piedas fui muita. Muitos de nós ancerramos la lhuita cula pormessa de que todo quedaba por resolber i esso solo acuntecerie apuis las férias de l Natal. Inda nun fui desta beç que alguien habie lhebantado la bandeira de la bitória. Outras demandas benirien, era solo ua queston de tiempo.
La nuite de la Cunsoada chegou i cun eilha la baliente fogueira, tan baliente que bien loinje deilha l sou relhuzir eiluminaba i ancadilaba ls uolhos ne l speilho de las poçancas pulas rues. An buolta deilha cada beç s’arrimaba mais giente. Ls rapazes asparcie-se-me que nun faltaba nanhun. L claron de la fogueira amostraba a todo mundo cumbersando i rindo, antre ls rapazes de Belharino i de Maçaneira nanhun amentou nas demandas i lhuitas, era ua nuite de armonie, paç i amizade.
La calor de la fogueira cumo un milagro staba sustituindo la friaige de la nuite i sanando la frida ne ls coraçones daqueilhes rapazes que hai poucos dies habien jurado nun squecer i a la lhuita tornar. Éran lhuitas de tira teimas, i quantas las bezes sien saber porquei.
La nuite de Cunsoada passou, la scuola ampeçou i nesse anho nun mais houbo mais lhapadas acuontra naide. Cumo serie buono que las fogueiras que todos ls anhos s’acénden tubíssen eilhas la fuorça d’atamar ls zantendimientos que por todo l mundo reçúman. Aqueilha apareciu-se-me que tubo essa bertude. S’assi nun fusse nun habie quedado na mie lhembráncia pa to la mie bida.
Faustino Antão