Ter, 05/12/2006 - 15:39
22
La giente de la tierra l chama Gate,
D’an pie de l qual, pequeinha an sue streiteza,
Se stende lharga manga, que cumbate
De l mar la natural i ruin brabeza.
Eiqui doutras cidades desta parte,
Calecu ten l’eilustre denidade
De cabeça d’Ampério, cun balor;
Çamorin assi cháman l sou senhor.
23
Chega la frota al rico senhoriu,
Un Pertués, mandado, bai d’aparte
Las amboras a dar al Rei gentiu
De sue benida a tan çcoincida parte.
Antrando l mensageiro bien pul l riu
Que eilhi nas óndias entra, la sue arte,
La quelor, traije nuobo, stranho modo
Fizo benir a bé-lo l pobo todo.
24
Antre giente que a bé-lo eilhi benie,
Achega-se un Mahometa, que nacido
Fura na region de Berberie,
Adonde fura Anteu oubedecido.
(Ou, pula bezinança, tenerie
L Reino Lusitano yá coincido,
Ou fura yá marcado pul sou fierro;
Fertuna l trouxo a un tan lhargo çtierro).
25
Mal biu l mensageiro, l bagamundo,
Amostrando saber la lhéngua Spana,
Le dixo: – «Quien te trouxo a este mundo,
Tan loinge de tue pátria Lusitana?»
– «Abrindo (le responde) l mar perfundo
Por donde nunca bieno giente houmana;
Benimos al riu Indo an que s’amenta,
Que assi la Lei debina se acrecenta.»
26
Mui spantado quedou de la biaige
L Mouro, que Munçaide se chamaba,
Oubindo tanto mal que na passaige
De l mar l Lusitano le cuntaba.
Mas bendo bien, al fin, que la mensaige
Só pa l Rei de la tierra anteressaba,
Le diç que staba fuora d’la cidade,
Mas cúrtio era l camino de berdade;
Traduçon de Fracisco Niebro