Ter, 14/11/2006 - 15:14
Nun aporbeitou l soalheiro, nien l airico de la tarde, nien la cumbersa culs amigos, nien tiempo tubo para buber ua cerbeija. L sou nome i apelido era trabalho.
Anquanto isso, la checharra só cantaba nas fiestas d'amigos i nos bares. Nun perdiu tiempo, cantou no Outonho, beilou, aporbeitou l soalheiro, sien s’amportar cul eimbierno que staba para benir. Passórun-se uns dies i l tiempo ampeçou a sfriar. Era l eimbierno que chegaba. La formiga, stafada, antrou ne l sou buraco cheno de comida. Mal oubiu chamar l sou nome de l lhado de fuora de la puorta, bieno a ber quien era. Ficou tata cul que biu, la sue amiga checharra andrento dun Ferrari i cun ua jaqueta de bison bestida. I la checharra sixo-le a la sue amiga formiguica:
- Oulá amiga, bou a passar l eimbieno a Paris. Puodes tomar cuonta de l miu buraco?
- Si, mas que se passou para strares cun un Ferrari i ires para Paris?
La checharra respundiu-le:
- Eimagina tu que staba a cantar nun bar na sumana passada i un produtor gostou de la mie boç i fechei un cuntrato de seis meses a fazer ‘shows’ an Paris. Quieres algua cousa d’alhá?
Al que la formiguica le respundiu:
- Quiero, si senhora. Se ancuntrares por alhá un tal La Fontaine, manda-lo a la m....
Moral: aprobeitai la bida i trabalhai menos, pus l trabalhar demais solo trai benefícios a las fábulas de La Fontaine.
Domingos Antão