class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164765 node-type-noticia">

            

PUB.

LS LUSÍADAS

Ter, 24/10/2006 - 11:04


Canto VI

91
Deste modo las outras amansában
Nun sfergante to ls outros amadores;
Lhougo a la guapa Bénus s’antregában,
Amansadas las rábias i ls oupores.
Eilha le pormetiu, bendo que amában,
Sou fabor para siempre an sous amores,
Sues guapas manos dando-le houmenaige
De le séren lhiales na biaige.
92
Yá la manhana daba ne ls outeiros
Por donde l Ganges ruge ressonando,
Quando anriba la gábia ls marineiros,
Mesmo alantre, ban tierra alta mirando.
Yá fuora de termienta i de ls purmeiros
Mares, l miedo bai deilhes bolando.
Dixo cuntento aquel piloto stranho:
– «Tierra ye de Calcú, se nun m’anganho.
93
«Ye, bien cierto, la tierra que buscais
De l’Índia berdadeira, que aparece;
I se de l mundo mais nun deseais,
Buosso trabalho lhargo zaparece.»
Sufrir eiqui nun pudo l Gama mais,
Feliç porque essa tierra se conhece;
De zinolhos, al Cielo anton oupiu
Las manos, i la grácia agradeciu.
94
Grácias a Dius le daba, i rezon ten,
Que nun solo la tierra le amostraba
Que, cun tan grande grima, a saber ben,
Por quien tanto trabalho spurmentaba,
Mas bie-se assi lhibrado, bien cumben,
D’la muorte, que ne l mar le purparaba
L biento fuorte, oupido an remolino,
Cumo quien sperta dun suonho malino.
95
Por estes tan grandíssimos peligros,
Estes trabalhos duros i delores,
Alcánçan ls que son de fama amigos
Las honras para siempre i graus maiores;
Nun ancostados siempre ne ls antigos
Tuoros nobres de sous antecessores;
Nó an camas douradas, antre ls finos
De Moscóbia animales zibelinos;

Traduçon de Fracisco Niebro