Ter, 10/10/2006 - 10:55
Cumo un cuntrato, era de cierto i respeitado. Grabiel, home baixo, de piernas tuortas, quien sabe se por tener cargado zde mui cedo sacos de grano mui pesados pa l’eidade, habie perdido ua parte de la buona çposiçon doutros tiempos. Anquanto carregaba l carro puxado por dues mulas, cantarolaba ou assobiaba, modas populares que benien de tiempos antigos. Meio anfarinado, pus trataba-se de antregar la farina i carregar outra beç ls sacos de trigo pala sumana apuis. Agora, falaba menos para las ties i mais para el solo. L negócio que hardara de l pai staba amanaçado. Habien ambentado ua máquina que fazie muito rugido, que nun percisaba de ningua ribeira, mas si de gasóleo para moler l trigo, i nua priessa! Ne l mesmo die, cun ua pequeinha fargoneta, lhebában l trigo i a la nuite ou ne l die alantre eili staba la farina. Ye berdade que se mantenien alguas clientes fiéles, mas cul tiempo, cumo rejistirie Grabiel? Sforçaba-se por amostrar que l pan perdie culidade, porque la farina calcie muito naqueilha máquina nuoba, que trocában las farinas, que l debrebe nun era todo. Mas Grabiel sentie todas las sumanas perder clientela. Cun trés filhos para criar, dous rapazes i uma rapaza, Grabiel sentia-se a afundir nun porblema sin respuosta. L negócio iba perdendo clientes, ua sumana a la spera de la farina era muito tiempo, yá se íban aquestumando a la rapideç dun solo die. Cumo cumpetir cun aqueilha máquina? Nun ancuntraba repuostas.
Anquanto la ruodra de la piedra de l molino giraba naquel modo de sonheira, quera l melhor para ua buona farina, el oulhaba para aqueilha canal de auga clarica que fazie andar la piedra, pensaba ne ls ansinamientos ardados de l pai, de l brilho de ls uolhos cun que le passara todos ls segredos. Eimocionaba-se agora al sentir cumo todo aqueilho caminaba pa la fin. Agarraba nua ambuça d’auga para çfarçar ls uolhos húmados.
Passórun-se alguns anhos. L molino cuntina ne l mesmo sitio, mas la farina ye molida ne ls terrenos lhougo eili an riba, nua molienda macánica que ls filhos mandórun poner alhá.
La belhica piedra cuntina a rodar, agora pa ls turistas béren cumo se fazie antigamente la farina.
La canal d’auga clarica alhá stá, para quando se fala del, ls uolhos tornáren a brilhar.
Válter Deusdado