Ter, 03/10/2006 - 17:06
76
Yá porriba las nubres ls chubien
Las óndias de Netuno furibundo;
Agora a ber parece que benien
Las mais fondas antranhas de l Perfundo.
Noto, Austro, Bóreas, Áquilo, querien
Dar cuonta de la máquina de l Mundo;
La nuite negra i feia se acendie
Culas centeilhas an que l Polo ardie!
77
Las Alciónias abes modas tristes
Acerca de l’ourielha eilhi cantórun,
Lhembrando l choro antigo que, yá bistes,
Las rabiosas augas le soltórun.
Golfinos namorados, nun ls perdistes
Que ne ls lhapos marítimos antrórun,
Scapando a la termienta i aires duros,
Que nien ne l fondo ls deixa star seguros.
78
Nunca tales centeilhas fabricou
Pa atamar la sobérbia de ls Gigantes
L mui puorco ferreiro que fraugou
De l antenado armas relhumbrantes;
Nunca l grande Tonante assi botou
Relhampados al mundo, tan brilhantes,
Naquel delúbio adonde só bibírun
Dous que an giente las piedras cumbertírun.
79
Quantas muntanhas ende sbarrulhórun
Las óndias que batien anrabiadas!
Quantas arbles tan bielhas arrincórun
De l brabo aire las rábias andinadas!
Las mui fuortes raízes nun cuidórun
Que l cielo mirarien sendo arrincadas,
Nien las fondas arenas que podíssen
Tanto ls mares que anriba las zbolbíssen.
80
Bendo Vasco d’la Gama que tan cierto
Sou deseio na fin se le perdie,
Bendo to l mar até l Einferno abierto,
Ou que al Cielo de rábia se chubie,
De grima ambaralhado i sprito ancierto,
Donde nanhue malzina le balie,
Chama aqueilha malzina fuorte i santa
Que l ampossible puode, cun fé tanta:
Traduçon de Fracisco Niebro