class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-164345 node-type-noticia">

            

La Carreira

Qua, 23/08/2006 - 10:21


Acudir a la carreia era cousa que muita giente de l’aldé fazie ne l terreiro. Malgarido fazie-lo sien que le sobrasse algua rezon, habie antrado an sou modo de bida, lhargaba l que fazer i marcaba sue perséncia eili a la capelhica. Nun era de stranhar.

Que mais habie porqui que traísse i lhebasse nuobas? I las nuobas a Malgarido gustában-le, éran cumo ceçan pa l’alma.
Nun era na carreira que chegában las pessonas que benien de loinje, que se habien ido pa l’eimigraçon, que habien ido a Miranda, a la Bila ou a Bergança? Chegában ls seminaristas, suldados i marineiros, las cartas i las anquemendas. Passaba a la purmanhana i bolbie a fin de l die. Nua andaina, cumo filo an manos de tecedeira, lhigaba i ataba las pessonas deste lhugar al mundo. La carreira marcaba l tiempo, para ampeçar i ancerrar un die. Sperar por alguien solo habie la certeza se benie, çpuis de la carreira passar.
Fui nua destas chegadas i speras que todo ampeçou i desta forma ancerrou esta cuonta. Al cicrano que esse die bieno, até eiqui todo le aparecie star bien, mas quando se biu a abaixar la scaleira de la carreira ye que se dou de cuonta de que nun staba. Fizo cumo pitico quando la pita cacareija dando seinha d’águila ne l cielo. Agarrado al baron de la puorta, nun era capaç de s’abaixar. Amboubadico, nun fura l cobrador de ls bellhetes a spertá-lo nun se resolbie.
- Bós!, boziou l cobrador. Ye eiqui que quereis quedar? Oulhai que inda tengo muito camino para andar!
- Si, si ye eiqui, arrespundiu el.
Abaixou-se. Arrodeado de giente, yá l roncar de la carreira iba bien loinje, i el cuntinaba specado cumo spantalho an nabiçal. Runseiro, mirou al redror, las casicas, las rues, la capielha, l cruzeiro, l rigueiro i l chafariç. Staba todo eili cumo quando se fui. Las pessonas mirában-lo cumo se mira un mono, cumo a un perdido, un stranho. El si lo era, habie-se birado un stranho quando deixou la sue tie, l sou nino i ninas, ls parientes i bezinos. Habie-se tornado un mono quando ampeçou a scassear culas cartas i nuobas i nun mais mandou recados. Habie-se perdido quando alhá loinje de sue tierra s’antolhou por giente guapa i haberes doutros, quando scolhiu la bardinaige cumo modo de bida. I an sou coraçon nun más reçumou suidade, i l nubrineiro de l squecimiento atalancou sue alma, quando las juras d’amor i las pormessas birórun falsura, la gana de un die retornar puls sous sfriou.
Agora, ambergonhado ne l meio desta giente, nun sabie l que fazer. Staba sien scapadeiro, ancurralado. Nun s’astrebie a bencir la lunjura dua lhapada que lo apartaba de la casa que el tan bien coincie, adonde an tiempos fazira las mais grandes juras d’amor. De que serbie star anfatiocado, afidalgado i lhimpo, se nun podie lhimpar la negrura de sues façanhas, la treiçon de çpreziar ls sous, l tamanho de sue cobardice? Tapar la cara nun bundaba, i ua foia fonda na rue tamien nun habie para el s’afundir. Specado cumo fincon, chubírun-le pul spinhaço arriba ressaibros de muorte, la pasmaceira i ambaraço durou. Solo atinou quando Malgarido le percurou:
- Senhor l que teneis? Quien sodes? Sodes donde?
Ççamelando, respundiu:
Nun tengo nada, nun tengo nada, nun sou d’acá, sou de loinje. Mirai, abaixei-me eiqui porque tengo un amigo que se m’aparece que ye d’acá, pula çcriçon deste lhugar. Fui-se hai muitos, muitos anhos, nin el sabe dezir agora quantos. Deixou un nino i dues ninas mui pequeinhos i sue tie Anicas. Agora solo acumparaba l que el me cuntou i la feiçon de las rues i casas ye bien armana.
Malgarido scuitou-lo cumo siempre se çcuita un de fuora, i sien spanto nin acanho arrespundiu-le:
- Esse tiu de quien falais era miu pai!
L cicrano, ambergonhado i ambasbacado, nun fui capaç de cuntinar aquel quelóquio de çfaçateç i mintiras. Botou-se a chorar, que nien nino perdido. Çtino maldito l sou. Malgarido, l filho que el abandonou staba eili a recebi-lo.
Faustino Anton