LS LUSÍADAS

41
«Nun ye (dixo Veloso) cousa justa
Tratar cun modos ásparos branduras,
Que l trabalho de l mar, que tanto custa,
Nun se dá cun amores nien mesuras;
Ye mais de guerra, áspara i robusta
La nuossa stória, porque seran duras
Nuossas bidas, segundo you antendo,
Que l trabalho feturo yá l stou bendo.»
42
Cunsínten nesto todos, i anqueméndan
A Veloso que cunte algo que ls muoba.
– «Cuntarei (dixo) i spero nun s’ouféndan
De fantástica cousa dar ou nuoba;
I pa que ls que me oubíren bien dapréndan
A fazer feitos grandes de alta pruoba,
Falarei de ls que son de nuossa tierra,
I estes séian ls Doze de Anglaterra.
43
«Naquel tiempo que l Reino a rede lhebe,
Juan, filho de Pedro, gobernaba,
Yá lhibre lo tenie, nun fui debrebe,
De l bezino poder, que l afruntaba,
Alhá pula Anglaterra, an que la niebe
De Norte siempre sobra, yá sumbraba
La mala Erínis dura i ruin cizánia,
Que guapa fusse a nuossa Lusitánia.
44
«Antre las damas de la corte Anglesa
I nobres cortesanos, cierto die
S’armou un batifúndio, an rábia acesa
(Ou fui oupenion, zafio serie).
Ls cortesanos, que tan pouco l pesa
Botar palabras sues cun balentie,
Dízen que probaran que honras i famas
Nessas damas nun hai pa séren damas;
45
«I que se houbir alguien, cun lhança i spada,
Que a sustentar sue parte muito suda,
Eilhes, an campo raso ou an stacada,
Le daran feia anfámia ou muorte cruda.
L’andebleç de mulhieres, pouco ousada,
Ou nunca, a afrontas tales, mui falhuda
De fuorças naturales cumbenientes,
Ajuda pide a amigos i parientes.

Traduçon de Fracisco Niebro