class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-163431 node-type-noticia">

            

LS LUSÍADAS

Ter, 21/03/2006 - 15:39


CANTO V

56
«Anchiu-me un noijo tal! Que dezirei?
Que, cuidando abraçar a quien amaba,
Fui si a un duro monte q’abracei
D’ásparo mato i de spessura braba.
Delantre cun penedo anton quedei,
Q’an beç de l rostro angélico apertaba,
Quieto i calhado i d’home yá sin seinha
I, acerca dua peinha, era outra peinha!
57
«Ah Ninfa, fermesura de l Ouceano,
Yá que la mie perséncia nun t’agrada,
Que te custaba ber-me neste anganho,
Fura el monte, nubre, suonho ou nada?
Deiqui me bou, meiboubo i stranho
Pula mauga i la zonra eilhi passada,
A saber doutro mundo, onde nun bira
Quien de l miu choro i de l miu mal se rira.
58
«Stában yá nesta altura mius Armanos
Bencidos i an miséria strema puostos,
I, pa s’assegurar ls Diuses banos,
Porriba bários montes subrepuostos.
I, pus nun bálen contra l Cielo manos,
You, a chorar mius zgustos solo ampuosto,
Ampecei a sentir de l einemigo
Fado, por mies boubadas, l castigo:
59
«Muda-se-me la chicha an tierra dura,
An peinhas ls mius uossos se fazírun;
Estes braços que bés, i esta figura,
Por estas lhargas augas se stendírun;
Anfin, la mie grandíssema statura
Neste perdido cabo cumbertírun
Ls Diuses: i, cum’esso nun bundasse,
Tétis mandou que esta auga me circasse.”
60
«Assi cuntaba; i, cun medonho choro,
Nun sfergante de ls uolhos s’apartou;
Çfizo-se anton la nubre, i cun sonoro
Runquido mui al loinge l mar sonou.
You, oupindo las manos até l coro
De ls Anjos, que tan loinge mos guiou,
A Dius pido q’aparte ls causos duros,
Q’eilhi Adamastor cuntou feturos.
Traduçon de Fracisco Niebro