class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-163338 node-type-noticia">

            

Las bruxas i la nubrina

Ter, 07/03/2006 - 17:26


A la purmanhana lhougo cedico, miu pai mandou-mos culas bacas a mi i a miu armano, dous anhos más nuobo que you. Chubimos-mos ls dous scarranchados na burra. Habie ua nubrina cerrada que nin se abistaba un palmo a la frente de ls uolhos.

Las bacas eran poucas, por ende uas quatro ou cinco i dues deilhas tenien una squila que siempre daba para nun las perder. La burra lhebaba las oureilhas guichas cumo se fusse alerta a todo l que se passaba al redror, mas acerca. Nos teneriemos a la buolta de siete i nuobe anhos. Mi mai metiu-nos na cerrona un cacho de pan, ua tabafeia i una caixa de cerilhas. Nun se bie nin santie naide por aquel termo. Quando íbamos an Baixamartino, oubimos las chocalhas duas canhonas i l lhadrar dun perro i dixo miu armano:
- Se calhar ye Telmo que anda por ende cul ganado!..
Mas nun bimos a naide i deixemos de oubir las chocalhicas. Chegados a la Cruç de las Guiras, deixemos las bacas ne l cerrado, tapemos l boqueiro cun uas silbas i fumos-mos a saber de jolda.
Parecie que stabamos ancerrados. L mundo era pequeinho demais para ancuntrar jolda. Mas oubimos uas bozes, nó de bruxas mas lindas de dues rapazas de la nuossa eidade i alhá mos ancuntremos. Era Mariana i Celeste. Dezimos-le que teniemos ua tabafeia para assar.
- Anton tenemos que fazer lhume!, dixo ua deilhas.
- Pus claro, bamos ambora apanhar uas scobas i lheinha que cerilhas tengo-las you eiqui no bolso de la jiqueta, dixe you.
Teniemos apanhado scobas, uns piornos, uns palos, mas stában todos molhados. Tentemos chiçcar, mas nada, lhougo se apagaba. Busquemos ambaixo de las fragas i de las urzes a ber se ancuntrábamos algo más seco i nada. Na berdade la nubrina era mi grande i todo staba molhado.
La nuossa spriéncia an fazer lhume tamien nun serie grande, mas nun era l friu que nos apoquentaba, mas era si la tabafeia. Stábamos a ber que ou la comiemos cruda ou teniemos que la lhebar para casa. Chiçca un, chiçca outro, até chiçcarmos todos i nada. Las cerilhas stában-se a acabar.
- Nun puode ser!... Isto ye bruxedo?
- Se calhar, respundimos ls outros.
- Olha bos ide-bos a scunder anquanto you tento. Apuis benie outro i assi andubimos até que, yá quaije a acabar de chiçcar las cerilhas todas, alhá fazimos l lhume.
Fazimos ua fiesta de ls diabos, assemos la tabafeia i anquanto la comiemos, reparemos que la nubrina yá se habie ido ambora.
- Será que tanien las bruxas se habien ido cun la nubrina? Sei que nun tubimos miedo de las bruxas, mas de nun sermos capazes de fazer lhume a isso bos digo que si.
Cheguemos a casa todos angaranhidos cul friu. Mie mai tenie un lhume grande i quando mos calciemos até las manos ficában a doler. Cuntemos la nuossa façanha, cun proua, i dixo miu pai:
- Anton, i comistes la tabafeia cun pan? Sabeis que nunca se come ua tabafeia sin pan!
El ye bien berdade.
Domingos Antão