Ter, 21/02/2006 - 14:51
Dun lhado l de l trigo, de l outro l de l centeno, este mais pequeinho. Serie un die bien lhargo, cun tanto pan para trilhar. Caramba, se stubir l die d’onte, até nos bamos a morrer cula calor.
Quando l sol se purparaba para nacer, benie ambuolto nua ruodra i nuas riscas burmeilhas, que solo adebinaba calor. Aqueilha máquina toda eilha tembraba i pul culo solo botaba palha i mais palha. Ls quatro homes bien le dában a la bienda, mas anton hoije inda parecie pior. Yá tenien un caramuço eili al lhado, mas aqueilha çaranda grande mantenie aquel bater, andefrente al que eilhes fússen ou nun fússen capazes de aguantar. Eili al rechino de l sol, solo mesmo la paraige pa l almuorço le podie baler.
A la selombra de l bielho carbalho, dues toalhas bien grandes regalában la bista cun tanto quemido. Mas debrebe se tubo que tornar al mesmo, bendear la palha.
- Á Antonho, bós hoije nun quemistes quaije nada?
- Tengo la mulhier mala an casa.
- L que ten?
- Yá quantá que nun anda buona. Até stá mais fraca. L’outro die até se me caiu alhá an casa. Depuis arribou, mas que nun stá bien nun stá. Ls trés, eilha i ls dous garotos, han de ser capazes de tratar de la casa hoije.
Agora que l sol staba bien porriba deilhes, até parecie que botaba fuogo. Ponírun un lhenço antre l chapéu i la cabeça para aguantar l sudor. Stá brabo, dixo Grabiel. Se stá, falaba por falar Porfírio.
L die caminaba pa la fin i tamien yá se barrien las eiras, quando un de ls filhos de Antonho, cansado i a chorar, lo benie a chamar, dezindo que ua baca habie cobrado ua pata. Botou-se a correr Antonho, chegando sin resfuolgo a casa para ber la baca mais pimpona eili stiraçada, sin se poder lhebantar.
- Solo hai ua cousa a fazer Antonho, tenes que la matar i nós ajudamos cun l que pudirmos, todos te ban a ajudar.
Al fin dun die de trilhadeira, Antonho nun tenie outra scuolha que nun fusse matar la baca, çfolhá-la para ser bendida a quin quejisse, i íban a ser todos.
La nuite corrie debrebe i toda l’aldé se fui al curral adonde l animal habie sido muorto para cumprar l sou quilico de chicha para ajudar Antonho nessa zgrácia. Nun faltou naide. L tiu Adorindo, un de ls probes, dixo-le:
- Solo puodo lhebar meio quilo, nun tengo denheiro pra mais.
- Nó, bós lhebais l quilo, i apuis quando podirdes dais-me l restro.
Hoije, sentado nua buona cadeira de piel, cun apoio de braços i cabeça, penso naqueilhes homes na trilha, cun tanta munha, cua cisca de sudor a la buolta de ls uolhos, ls beiços arrebentados, que solo l sguicho de la bota de l bino ls refrescaba de tiempos a tiempos. Apuis, chegában a casa, sin banho, solo ua mano de auga passada pula cara, íban al sobrado ou a la frincha de la parede a agarrar la lhatica cul denheiro, para ir a casa de Antonho a mercar l quilo de chicha de la baca que habie cobrado ua pata. Bolbien a casa, i dezien-le pa la tie:
- Dá-me l caldo, que hoije nin tengo fame.
Ls filhos, antes que l pai se fusse a la cama, lhebantórun-se i fúrun-le a pedir la bençon. Este stendiu las cuostas de la mano:
- Dius bos abançoue, arrespundie el, que era assi que l pai le habie ansinado.
I acrecentaba para el solo, «i bos faga mulhieres i homes anteiros». Gostaba desta palabra, anteiros, porque neilha cabie todo l que era buono. I deitaba-se an paç.
Válter Deusdado