class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-163104 node-type-noticia">

            

LS LUSÍADAS

Ter, 31/01/2006 - 16:11


CANTO V

21
«Qual roixa semesuga se berie
Ne ls beiços dua béstia (çprebenida
L’arrecuolhe al buer na fuonte frie)
Fartar la sede an sangre sin medida;
Chupando, mais angorda a cada die,
Eilhi ancha, quedando tan anchida:
La queluna, al anchir, assi oumenta
Eilha i la nubre negra que sustenta.
22
«Mas, apuis que de todo se fartou,
L pie que ten ne l mar par’eilha ancuolhe
I pul cielo, chobendo, al fin bolou,
Pa molhar l’auga cula que arrecuolhe;
An óndias faç las óndias que agarrou,
Mas l gusto de l sal le saca i cuolhe.
Béian agora ls sábios an scritura
Que segredos son estes de Natura!
23
«Se ls antigos Filósofos mirórun
Tantas tierras pa ber segredos deilhas,
Las marabilhas que passei, passórun,
Cun belas a mil aires dando neilhas,
Tanta cousa screbida mos deixórun!
Que anfluença de seinhas i de streilhas!
Que stranhezas, que grandes culidades!
I todo, sin mintir, puras berdades.
24
«Mas yá l Planeta que l Cielo purmeiro
Mora, por cinco bezes, apressiada,
Agora meio rostro, agora anteiro,
mostrara, anquanto l mar corta l’armada,
Quando de l’alta gábia, un marineiro,
Lhougo diç: «Tierra! Tierra!» an boç çclarada.
Salta na borda albrotada la giente,
Mirando l hourizonte d’Ouriente.
25
«Anton a modo nubres lhougo ampéçan
Ls montes a çcubrir-se que miramos;
Ls ganchos se purpáran, nun se squéçan;
Las belas, yá chegados, abeixamos.
I, para que mais ciertas se conhéçan
Las partes tan fastadas donde stamos,
Pul mui nuobo strumiento d’Astrolábio,
Ambençon de sutil juízo i sábio,
Traduçon de Fracisco Niebro