class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-162611 node-type-noticia">

            

Amores calhados

Ter, 15/11/2005 - 17:19


Abelino, habie nacido an família probe. Lhougo na scuola, habie ampeçado a serbir an casa mais rica, an casa de l tiu Guilherme, que tenie dous moços i ua moça, Grabiela, la mais nuoba. Naqueilha altura naide se iba a studar, mas l tiu Guilherme dixo-le un die pa la mulhier:

- Habiemos de mandar la nuossa filha a studar, siempre serie melhor para eilha. Sendo rapaza, poderie, assi un die que quejisse, fazer outra cousa que nun fusse la lhaboura i ls animales.
La sumana alantre, ls dous resolbírun mandar Grabiela pa l Porto a studar. Las cousas íban correndo mais ou menos, mas al treceiro anho Grabiela perde l anho i quier bolber para casa dezindo que nun s’amporta nada de ser lhabradeira. Abelino i Grabiela éran quaije de l mesmo tiempo, çfrençában-se un anho. L die que bieno de beç, Abelino, cumo criadico de la casa, fui-se a carregar las malas i outras cousas que eilha traie. Desta beç, cun uolhos an baixo arreparou an Grabiela i achou-la inda mais guapa i angraçada.
L tiempo iba correndo, mas Abelino, siempre que podie, miraba para Grabiela mesmo que fusse meio de lhado. Falar nunca falaba cun eilha. Nun era que nun tubisse buntade mas ambergonhaba-se. I se la respuosta fusse tuorta? Nun debie dezir nada. Mas a la nuite drumie mal i anton ampeçou a antender que la razon era Grabiela. Gustaba deilha, mas nun debie de gustar. Ls anhos íban passando i Abelino siempre ancolhido. Yá habie pensado an se çpedir, mas querie cuntinar a ber Grabiela todos ls dies.
Nun staba era purparado para ber Grabiela casar-se. Ende si, sentiu-se cumo perro abandonado. Mas el tamien nun podie star a spera de nada. Grabiela era rica, el era l criado alhá de casa. A las bezes squecie-se, solo porque Grabiela era buona cun el, falaba-le siempre. L que el habie de fazer, era zaparcer. Mas apuis cumo podie ber Grabiela cun quien sonhaba todas las nuites? I puli se fui ficando.
Cul casamiento de ls armanos i l nacimiento de ls filhos de Grabiela, mais fácele passou a ser star an pie deilha, que siempre que podie ajudaba a tomar cuonta de ls filhos. Isto parecie l bastante para Abelino se sentir acerca de Grabiela, poder ouserbá-la, sentir algun acunchego.
Grabiela passou a andar mala, sin se saber l que tenie. Las sumanas íban passando i Grabiela perdie peso i quelor, até que un die se caiu i tubo que ir pa l spital bien malica.
Las cousas ampeçórun a melhorar i Grabiela tornou para casa ainda mui amarelhica. Todos s´ajuntában para l’animar. Abelino, lhougo que podie, iba para an pie de Grabiela. L tiu deilha quedaba-se a las bezes mais un cachico pul termo para tratar de l ganado i ber las propiadades. Abelino esse, era l anfermeiro de Grabiela.
Cun la muorte de ls pais de Grabiela, mais trabalho de casa passou a ser feito pul criado. Isso para Abelino nun era trabalho, que star an pie de Grabiela nun l cansaba. Grabiela ficaba-se puli, ainda mui fraca, sentada nua cadeira, ouserbando Abelino a tomar cuonta de ls filhos. Yá muito tiempo que habie reparado na maneira cumo Abelino la oulhaba. Al percípio nun tubira grande atençon, mas cul passar de l tiempo tamien eilha ampeçaba a sentir afeiçon por Abelino.
Un die, sentada na cadeira que mais le gustaba, chamou Abelino para se sentar eili al lhado deilha. Abelino, inda acanhado, puso la cadeira a un metro de lunjura. Iba-se a sentar, mas Grabiela dixo-le para se chegar mais an pie. Mesmo acanhado alhá puso la cadeira al lhado deilha. Nunca habie stado tan acerca de Grabiela. Quando se sentou, Grabiela stendiu la mano i puso-la anriba de la mano de Abelino. Este sentiu un choque i eili quedou paralisado.
- Abelino, you tengo benido a reparar na maneira cumo tu tratas ls mius filhos i cumo miras para mi. You tengo ua grande admiraçon por ti. Al miesmo tiempo, la mano de Grabiela apertaba cun mais fuorça la mano de Abelino. Este sentie-se ne l cielo, que toda la bida habie sonhado cun aquilho i agora que staba a acuntecer. Habie de dar un grito de sastifaçon, poner-se a beilar al redror Grabiela, mas nada. Staba eili preso a la cadeira. La boç nun le salie. Solamente l sangre le queimaba la cara. Fui l oulhar de Grabiela que le zantupiu la garganta.
- Grabiela! You stube siempre apeixonado por ti.
Isto saliu-le de rumpante sin mesmo sentir las palabras guardadas an segredo tantos anhos.
- You yá l sabie Abelino, nun querie era dar-te a coincer. Hai muitos anhos tamien que you te admiro, que gusto de ti. Anton para que sabas, antes de me casar inda tube buntade de te l dezir.
Era muita eimoçon i Abelino nun s’aguantou. Anton l sou segredo era coincido i Grabiela gustaba del. Segurou-le la outra mano quemobido i nun aguantou las lhágrimas.
Válter Deusdado